Sunday, 19 October 2025

ఇ. స్టాన్లీ జోన్స్ : భారతదేశ సేవలో ఒక స్ఫూర్తిదాయక జీవితం

1. పరిచయం: భారతదేశపు బిల్లీ గ్రాహం

ఇ. స్టాన్లీ జోన్స్ (1884-1973) ఒక అమెరికన్ క్రైస్తవ మిషనరీ, వేదాంతవేత్త మరియు ప్రఖ్యాత రచయిత, ఆయన తన జీవితాన్ని భారతదేశ సేవకు అంకితం చేశారు. ఆయన ప్రభావం ఎంతగా ఉందంటే, చాలామంది ఆయన్ని "భారతదేశపు బిల్లీ గ్రాహం" అని పిలిచేవారు. 1938లో ప్రఖ్యాత టైమ్ పత్రిక ఆయన్ని "ప్రపంచంలోనే గొప్ప క్రైస్తవ మిషనరీ" అనే ఉన్నతమైన బిరుదుతో గౌరవించింది. ఆయన రచించిన 'ది క్రైస్ట్ ఆఫ్ ది ఇండియన్ రోడ్' (The Christ of the Indian Road) అనే పుస్తకం 1925లో ప్రచురితమైన తర్వాత ప్రపంచవ్యాప్తంగా మిలియన్ల కొద్దీ ప్రతులు అమ్ముడై, ఆయన ఆలోచనల యొక్క ప్రపంచ ప్రభావాన్ని చాటిచెప్పింది.

2. బాల్యం మరియు దైవ పిలుపు

స్టాన్లీ జోన్స్ జనవరి 3, 1884న బాల్టిమోర్, మేరీల్యాండ్‌లో జన్మించారు. ఆయన తన బాల్యాన్ని చెప్పుకోదగ్గ విశేషాలు లేనిదిగా భావించినప్పటికీ, ఆయనలో ఒక మేధోపరమైన జిజ్ఞాస ఉండేది; అందుకే మిషనరీ పిలుపుకు ముందు న్యాయశాస్త్రాన్ని అభ్యసించారు. తన 15వ ఏట దేవుని గురించి తెలుసుకున్నప్పటికీ, 1901లో ఒక పునరుజ్జీవన కూటంలో పాల్గొన్నప్పుడే తన విశ్వాసంలో నిజమైన ఆనందాన్ని కనుగొన్నారు. సువార్తికుడైన హెన్రీ క్లే మోరిసన్ ప్రసంగాల ద్వారా తీవ్రంగా ప్రభావితుడైన జోన్స్, తన గది స్నేహితులతో కలిసి ప్రార్థిస్తున్నప్పుడు ఒక గాఢమైన ఆధ్యాత్మిక అనుభవాన్ని పొందారు. అదే సమయంలో, ఆయనకు రెండు లేఖలు అందాయి: ఒకటి అమెరికాలో సువార్తికుడిగా సేవ చేయమని ఆహ్వానిస్తే, మరొకటి మెథడిస్ట్ మిషన్ బోర్డ్ నుండి భారతదేశానికి మిషనరీగా వెళ్ళమని పిలుపునిచ్చింది. ఈ సందిగ్ధంలో ప్రార్థించగా, ఆయనకు ఒక స్పష్టమైన, మార్గనిర్దేశక స్వరం వినిపించింది: "భారతదేశానికి వెళ్ళు".

ఆ దైవిక పిలుపును అనుసరించి, జోన్స్ తన జీవితంలో ఒక కొత్త అధ్యాయాన్ని ప్రారంభించడానికి భారతదేశానికి బయలుదేరారు.

3. భారతదేశంలో మిషనరీగా ప్రస్థానం

నవంబర్ 1907లో, 23 ఏళ్ల వయసులో, జోన్స్ మొదట బొంబాయి (ప్రస్తుత ముంబై) చేరుకుని, అక్కడి నుండి రైలులో ఉత్తర భారతదేశంలోని లక్నోకు ప్రయాణించారు. ఆయన లక్నోలోని ఇంగ్లీష్ మాట్లాడే లాల్ బాగ్ మెథడిస్ట్ చర్చికి నియమితులయ్యారు. తన పరిచర్య యొక్క మొదటి ఎనిమిది సంవత్సరాలు, ఆయన ప్రధానంగా దళితులు మరియు అణగారిన వర్గాల మధ్య పనిచేశారు. ఆయన పరిచర్యా విధానాన్ని మార్చివేసిన ఒక సంఘటన ఒక హిందూ న్యాయమూర్తితో సంభాషణలో జరిగింది. ఆ న్యాయమూర్తి జోన్స్‌ను సూటిగా ఒక ప్రశ్న అడిగారు:

“మీరు తక్కువ కులాల వారివద్దకు మాత్రమే ఎందుకు వెళ్తారు? మీరు మా దగ్గరకు ఎందుకు రారు?”

ఈ ప్రశ్న జోన్స్ హృదయంలో బలంగా నాటుకుపోయింది. ఉన్నత వర్గాల వారు కూడా సత్యాన్ని అన్వేషిస్తున్నారని ఆయన గ్రహించారు. అయితే, ఆ న్యాయమూర్తి మాటల్లోని ఒక కీలకమైన సూక్ష్మభేదం ఆయన ఆలోచనా విధానాన్ని పూర్తిగా మార్చివేసింది. వారు తనను కోరుకుంటారని, అయితే తాను "సరైన మార్గంలో" వారిని సమీపించాలని ఆ న్యాయమూర్తి స్పష్టం చేశారు. ఈ సంఘటన, తాను కేవలం ఎవరితో మాట్లాడాలనేది మాత్రమే కాకుండా, ఎలా మాట్లాడాలనే దానిపై కూడా దృష్టి పెట్టాల్సిన అవసరాన్ని నొక్కి చెప్పి, ఆయన పరిచర్యలో ఒక ప్రాథమిక మార్పుకు నాంది పలికింది.

లక్నోలో తన పరిచర్యను పునర్నిర్వచిస్తున్న సమయంలోనే, జోన్స్ జీవితంలోకి ఒక ముఖ్యమైన వ్యక్తి ప్రవేశించారు.

4. దేవునిచే నిర్ణయించబడిన భాగస్వామ్యం: మాబెల్ లాసింగ్

మాబెల్ లాసింగ్ 1904లో న్యూయార్క్ నుండి భారతదేశానికి వచ్చారు. క్రీస్తు కోసం మిషనరీగా సేవ చేయాలనే దృఢ సంకల్పంతో, తనతోపాటు 400 పుస్తకాలు తప్ప మరేమీ లేకుండా ఆమె తన ప్రయాణాన్ని ప్రారంభించారు. ఆమె ఒక ప్రతిభావంతురాలైన ఉపాధ్యాయురాలు మరియు భాషావేత్త. లక్నోలో జోన్స్, మాబెల్‌ను కలుసుకున్నారు. ఆమెను "ప్రపంచంలోనే అత్యంత మధురమైన అమ్మాయి" అని ఆయన భావించారు. వారిద్దరూ ఫిబ్రవరి 1911లో వివాహం చేసుకుని, నీటి సరఫరా లేదా విద్యుత్ వంటి ఆధునిక సౌకర్యాలు లేని సతీపూర్ అనే పట్టణానికి వెళ్లారు. వారి వివాహం, రాబోయే 62 సంవత్సరాల పాటు సాగిన ఒక అద్భుతమైన సేవ భాగస్వామ్యానికి పునాది వేసింది. మాబెల్ కేవలం జోన్స్ సహచరిగానే కాకుండా, తనదైన రీతిలో విశేషమైన సేవ చేశారు.

ఆమె తన భర్త ప్రపంచవ్యాప్త పరిచర్యకు ఎంతగానో సహకరించింది.
ఆమె బాలుర కొరకు పూర్తిగా మహిళలచే నిర్వహించబడే పాఠశాలలను ప్రారంభించింది, ఇది ఆ కాలపు సాంఘిక నిబంధనలకు విరుద్ధం.
ఆమె పాఠశాలలు ఊహించిన దానికంటే ఎక్కువ విజయాన్ని సాధించాయి, మహాత్మా గాంధీ నుండి కూడా ప్రశంసలు అందుకున్నాయి.

ఈ బలమైన భాగస్వామ్యం ఉన్నప్పటికీ, వారి ప్రయాణం సవాళ్లు లేకుండా లేదు, కానీ ఆ సవాళ్లే కొత్త ఆవిష్కరణలకు దారితీశాయి.

5. సంక్షోభం, నూతన ఆవిష్కరణలు

విశ్రాంతి లేని పరిచర్య కారణంగా జోన్స్ తీవ్రమైన శారీరక, మానసిక ఒత్తిడికి గురయ్యారు. "శారీరక కృంగుబాటు అతనికి ఆధ్యాత్మిక పతనాన్ని తెచ్చిపెట్టింది." తరచుగా వచ్చే అనారోగ్యాలు మరియు నాడీ వ్యవస్థ బలహీనపడటంతో, కొన్నిసార్లు బోధిస్తున్నప్పుడే ఆయన మనస్సు ఖాళీగా ఉండి, సిగ్గుపడి మరియు కలవరపడి కూర్చోవలసి వచ్చేది. ఈ తీవ్ర సంక్షోభం ఆయన్ని మిషనరీ పదవికి రాజీనామా చేసే అంచు వరకు తీసుకువచ్చింది. ఈ వ్యక్తిగత పతనం మరియు పునరుద్ధరణ అనుభవం నుండే ఆయన పరిచర్యలో ఒక విప్లవాత్మక మార్పు ఉద్భవించింది. ఆయన పాత, ఘర్షణాత్మక పద్ధతులను పూర్తిగా విడిచిపెట్టి, కొత్త విధానాలను అవలంబించారు. తన పాత పద్ధతులు తన ఆధ్యాత్మిక శక్తిని హరించివేశాయని గ్రహించి, దాడికి బదులుగా సంభాషణను ఎంచుకున్నారు.

పాత విధానం (Old Approach)	నూతన విధానం (New Approach)
క్రైస్తవేతర విశ్వాసాలపై దాడి చేయడం.	రౌండ్ టేబుల్ సమావేశాలు నిర్వహించడం.
కేవలం ప్రసంగాలు ఇవ్వడం.	ఇతరుల మత విశ్వాసాలను గౌరవంగా వినడం.
--	భారతీయ మేధావులతో సంభాషణలు జరపడం.

ఆయన ప్రవేశపెట్టిన మరో ముఖ్య ఆవిష్కరణ క్రైస్తవ ఆశ్రమం. గాంధీ మరియు రవీంద్రనాథ్ ఠాగూర్‌ల నుండి స్ఫూర్తి పొందినప్పటికీ, ఆయన ఆశ్రమాలకు ఏకైక "గురువు" యేసు క్రీస్తు మాత్రమే అని స్పష్టం చేశారు.

భారతదేశంలో ఆయన అవలంబించిన ఈ నూతన పద్ధతులు, ప్రపంచ నాయకుల దృష్టిని కూడా ఆకర్షించాయి.

6. ప్రపంచ వేదికపై జోన్స్

జోన్స్ కేవలం భారతదేశానికే పరిమితం కాలేదు; ఆయన ప్రపంచ నాయకులతో స్నేహ సంబంధాలు కలిగి, శాంతి కోసం కృషి చేశారు. ఆయన మహాత్మా గాంధీకి సన్నిహిత మిత్రుడయ్యారు మరియు జవహర్‌లాల్ నెహ్రూను కూడా కలిశారు. గాంధీ అహింసా సిద్ధాంతం జోన్స్‌ను ఎంతగానో ప్రభావితం చేసింది. గాంధీ మరణానంతరం, జోన్స్ ఆయన జీవిత చరిత్రను రాశారు. ఆ పుస్తకం, అమెరికాలో పౌర హక్కుల ఉద్యమానికి నాయకత్వం వహించిన రెవరెండ్ డాక్టర్ మార్టిన్ లూథర్ కింగ్ జూనియర్‌కు స్ఫూర్తినిచ్చింది. ఆయన చైనాలో చియాంగ్ కై-షెక్ వంటి నాయకులతో సమావేశమయ్యారు. జపాన్‌తో యుద్ధాన్ని నివారించే ప్రయత్నంలో, తన స్నేహితుడైన కగావా ద్వారా అమెరికా అధ్యక్షుడు రూజ్‌వెల్ట్‌కు ఒక టెలిగ్రామ్ పంపారు. అయితే, పెరల్ హార్బర్‌పై దాడి జరిగిన వెంటనే ఆ టెలిగ్రామ్ చేరడంతో ఆ ప్రయత్నం విఫలమవడం ఒక విషాదకరమైన సంఘటన.

ప్రపంచ శాంతి కోసం కృషి చేసిన జోన్స్, తన చివరి సంవత్సరాలలో కూడా మానవ సేవలో చెరగని వారసత్వాన్ని మిగిల్చారు.

7. శాశ్వత వారసత్వం మరియు చివరి సంవత్సరాలు

ఇ. స్టాన్లీ జోన్స్ జీవితం సేవ, రచన మరియు అచంచలమైన విశ్వాసంతో నిండి ఉంది. ఆయన వారసత్వంలోని కొన్ని ముఖ్యమైన మైలురాళ్ళు:

1950: ఆయన నిధులతో లక్నోలో భారతదేశపు మొట్టమొదటి క్రిస్టియన్ సైకియాట్రిక్ సెంటర్ ('నూర్ మంజిల్') స్థాపించబడింది.
1962: ఆయన భారతదేశంలో చేసిన మిషనరీ సేవకు నోబెల్ శాంతి బహుమతికి నామినేట్ చేయబడ్డారు.
1963: ఆయన గాంధీ శాంతి పురస్కారాన్ని అందుకున్నారు.
రచనలు: ఆయన రాసిన 'ది క్రైస్ట్ ఆఫ్ ది ఇండియన్ రోడ్' వంటి పుస్తకాలు మిలియన్ల కొద్దీ అమ్ముడయ్యాయి మరియు ఆయన భక్తి రచనలు నేటికీ ఉపయోగంలో ఉన్నాయి.

88 సంవత్సరాల వయసులో పక్షవాతానికి గురైనప్పటికీ, ఆయన తన పనిని ఆపలేదు. ఒక టేప్ రికార్డర్ సహాయంతో తన చివరి పుస్తకం ది డివైన్ యస్ (The Divine Yes) ను పూర్తి చేశారు మరియు వీల్‌చైర్ నుండే ప్రసంగాలు కూడా చేశారు. ఆయన జనవరి 25, 1973న, తన 89వ ఏట భారతదేశంలో మరణించారు, చివరి శ్వాస వరకు చురుకుగా సేవ చేస్తూనే ఉన్నారు.

ఆయన జీవితం చివరి శ్వాస వరకు సేవకే అంకితమై, ఒక శక్తివంతమైన ముగింపు పలుకుతుంది.

8. ముగింపు: అలుపెరుగని విశ్వాస వీరుడు

ఇ. స్టాన్లీ జోన్స్ ఒక దార్శనికుడు. ఆయన కేవలం సువార్తను ప్రకటించడమే కాకుండా, ప్రజలతో గౌరవపూర్వకంగా సంభాషించారు మరియు స్థానిక సంస్కృతికి అనుగుణంగా తన పద్ధతులను మార్చుకున్నారు. ఆయన ఒక ప్రవక్త వలె జీవించారు, ఎందుకంటే సమాజం మరియు ప్రపంచ సంఘం ఎదుర్కొనబోయే పెద్ద సమస్యలను—వలసవాదం మరియు మత ఘర్షణల వంటివి—ముందుగానే ఊహించి, వాటి గురించి నిర్భయంగా మాట్లాడారు. ఆయన తన సంక్లిష్టమైన పరిచర్య మరియు లోతైన వేదాంతాన్ని ఒక సరళమైన సత్యానికి పునాదిగా చేసుకున్నారు, దానిని తన ఆశ్రమాలకు తరచుగా గుర్తుచేసేవారు: సంఘం యొక్క మొట్టమొదటి విశ్వాస ప్రమాణం “యేసు ప్రభువు!” అనే సాధారణ ప్రకటన. ఈ "అలుపెరుగని విశ్వాస వీరుని" జీవితం సేవ చేయాలనుకునే ప్రతి ఒక్కరికీ ఒక ఆదర్శం మరియు స్ఫూర్తి.

E. Stanley Jones's Cross-Cultural Leadership and Communication Strategies in India

Introduction: The "Billy Graham of India"

E. Stanley Jones (1884-1973) stands as a monumental figure in the history of 20th-century cross-cultural engagement. An American missionary who dedicated his life to service in India, Jones pioneered an innovative and profoundly respectful approach to ministry that allowed him to connect with all levels of Indian society. During a pivotal period of national transformation, he built bridges of understanding with marginalized communities, intellectual elites, and national leaders alike.

Jones's stature is evidenced by the significant recognition he received from his contemporaries. His influence was so profound that he became known as:

The "Billy Graham of India."
"The world's greatest Christian missionary," as named by Time magazine in 1938.
The author of the internationally best-selling book The Christ of the Indian Road (1925), which sold millions of copies worldwide.

His journey began with a clear call to serve, but it was the cycle of action, feedback, and crisis during his foundational years in India that would forge the unique strategies that came to define his enduring legacy.

Foundational Years: Crisis and Adaptation (1907-1915)

A leader's formative years are often the crucible in which their core strategies and philosophies are forged. For E. Stanley Jones, his initial posting to India was not a simple period of ministry but a transformative trial that laid the groundwork for his later methodologies. This period was characterized by focused service, critical feedback, and a profound personal breakdown that ultimately reshaped his entire approach.

Jones arrived in India in 1907 at the age of 23 and was assigned to the Lal Bagh Methodist Church in Lucknow. For his first eight years, his ministry centered on working with the "Dalits and lower classes." This early immersion in the struggles of the most marginalized communities grounded his understanding of India's complex social fabric and gave him the credibility necessary to engage authentically with nationalist leaders fighting for the whole of India. However, this focus also led to a moment of stark strategic feedback. A Hindu judge approached Jones and posed a transformative question: "Why do you only go to the low-caste people? Why don't you come to us?" The inquiry shattered Jones's assumption that the educated upper classes were uninterested, revealing that this influential segment of society was indeed receptive, provided they were approached in the "right way."

While this encounter opened a new strategic horizon, it also precipitated a period of intense crisis. The strain of his work, combined with this new challenge, led to a complete collapse. As the source text describes, "Physical collapse brought him to spiritual collapse." His body could no longer resist disease, culminating in a nervous breakdown that left him unable to preach. Forced to take a leave of absence, Jones and his wife were sent back to America. Believing his breakdown stemmed from a lack of adequate training to meet the intellectual demands of his calling, he enrolled at Princeton Seminary. It was there he met Toyohiko Kagawa, a fellow student from Japan who would become a key partner in a future attempt at international diplomacy. This period of crisis and re-education was not a detour but a critical phase of adaptation, re-equipping him for a more nuanced and resilient ministry.

Deconstruction of Jones's Innovative Engagement Methodologies

Returning to India, Jones implemented a deliberate strategic framework designed for respectful dialogue in a multi-faith environment. His methods represented a radical departure from the prevailing colonial-era missionary models, which were often confrontational. Instead, he pioneered a dialogical approach centered on contextualization and inculturation. This section dissects his two signature methodologies: the Round Table Conference and the Christian Ashram movement.

The Round Table Conference: A Forum for Dialogue

The Round Table Conference was an ingenious forum for intellectual and spiritual exchange. Jones would invite Indian intellectuals and leaders to a discussion where they were first given the platform to share their own religious understanding. This format inverted the traditional missionary model, positioning Jones as a listener before he was a speaker. This strategic humility was revolutionary.

Several key principles made this dialogical approach so effective:

Inclusive Participation: The conferences were genuinely open forums, with non-Christians often comprising more than half of the attendees, ensuring a true diversity of thought.
Mutual Respect: A strict rule that "no one interrupted or challenged others" fostered a safe, non-confrontational environment where participants could speak freely without fear of polemical attack.
Patient Communication: Jones modeled respect by always sharing his own message last. This act of waiting until he had heard all other perspectives demonstrated that his purpose was genuine dialogue, not dogmatic pronouncement.
Focus on Conversion by Conviction: This respectful methodology proved highly persuasive. Evening evangelistic meetings associated with these conferences frequently led to conversions, indicating that individuals were moved by the substance of the message rather than by coercion.

The Christian Ashram Movement: A Model of Cultural Adaptation

Jones's founding of the Christian Ashram movement was a masterstroke of theological contextualization, deliberately subverting the colonial pattern of imposing Western ecclesiastical structures. Rather than building a church in the American style, he adopted and adapted a deeply Indian model of a spiritual community, demonstrating immense respect for the host culture.

Drawing inspiration from two of India's most revered figures, Mahatma Gandhi and the poet Rabindranath Tagore, Jones established his primary ashram at Sat Tal in the Himalayan region. He carefully framed it in a uniquely Christian context: while the structure, lifestyle, and philosophical approach were distinctly Indian, the guiding spiritual authority—the "guru" of the ashram—was explicitly identified as Jesus Christ. This act of inculturation allowed him to present his faith in a familiar and resonant form.

These successful engagement methods elevated Jones's work beyond religious circles, earning him a level of trust and influence that extended into the highest echelons of national and international leadership.

Influence on National and International Leadership

A leader's effectiveness can be measured by their influence beyond their immediate domain. Jones's ability to cultivate trust-based relationships with key figures in India's independence movement and his engagement with the dominant global ideologies of his time underscore his exceptional leadership.

Jones was not seen as a colonial outsider but as a trusted ally by those shaping India's future. His relationships with key figures were substantive and impactful.

Leader / Group	Nature of Relationship and Impact
Mahatma Gandhi	Described as a "close friend." Their bond was so significant that after Gandhi's assassination, Jones was compelled to write a biography on his life.
Jawaharlal Nehru	Jones met with Nehru, who would become India's first Prime Minister, during a visit to the Indian National Congress in Allahabad.
Indian Leaders	He was broadly accepted as a "trusted friend of many leaders in the Indian independence movement," indicating his wide-ranging influence within the nationalist circle.

His influence extended globally as he sought to engage with the major political and ideological currents of the 20th century. He spent time with Chinese leaders, including Chiang Kai-shek, and traveled to Russia to research Communism. This was part of his larger project to present the "Kingdom of God" as a coherent and compelling alternative to other worldviews, particularly Marxism. His global engagement also led to direct involvement in major world events:

Influence on the U.S. Civil Rights Movement: The biography Jones wrote about Gandhi had a direct and historic impact. The source explicitly states that this work influenced Rev. Dr. Martin Luther King Jr.'s adoption of the principle of "non-violence" as the cornerstone of the civil rights movement.
Attempted Diplomacy with Japan: In 1941, drawing on the friendship forged at Princeton, Jones and Toyohiko Kagawa attempted to avert war. They sent a telegram via President Roosevelt to Emperor Hirohito, appealing for understanding. Tragically, the message was not received by the Emperor until after the attack on Pearl Harbor.

These relationships and diplomatic efforts were the natural outcome of the core principles that underpinned his entire life's mission.

Core Principles of Jones's Leadership and Enduring Legacy

E. Stanley Jones's impactful ministry was built on a coherent philosophy that guided his every strategic decision. This section distills the foundational beliefs and actions that defined his work.

Rejection of Aggressive Proselytism: Jones made a conscious and public break from the confrontational tactics of the past. As detailed in The Christ of the Indian Road, he deliberately rejected the "old methods of evangelistic campaigns that attack non-Christian beliefs," choosing instead a path of invitation and dialogue.
Focus on a Central, Positive Message: His core message was not centered on critiquing other faiths but on positively presenting the "Kingdom of God." He saw this as a powerful, Christ-centered vision for society that stood as a compelling alternative to ascendant secular ideologies, a conviction strengthened by his direct research into Marxism.
Commitment to Service: Jones's leadership was expressed through tangible action. Demonstrating his deep commitment to the well-being of the Indian people, he funded the first Christian psychiatric center and clinic in India in 1950. This institution continues its work today as the Nur Manzil Psychiatric Centre in Lucknow.

The global recognition of his work serves as a testament to his impact. He was the recipient of several major awards, including:

Nomination for the Nobel Peace Prize (1962)
Recipient of the Gandhi Peace Award (1963)

These principles and the recognition they garnered are central to understanding the lasting significance of his life and work.

Conclusion: The Legacy of a Prophetic Voice

E. Stanley Jones's success as a cross-cultural leader stemmed from a rare combination of profound personal conviction, deep respect for Indian culture, and innovative communication strategies forged in the crucible of personal crisis. By replacing theological attacks with respectful dialogue and cultural imposition with sincere adaptation, he earned the trust of a nation. His Round Table Conferences and the Christian Ashram movement stand as enduring models of effective, empathetic engagement.

His leadership style was ultimately prophetic. His prophetic voice was not one of mystical prediction, but of courageous engagement with the era's most contentious issues—colonialism, caste, and global conflict—often in the face of ridicule and opposition. He did not shy away from controversy but addressed the defining questions of his time with an unwavering, Christ-centered vision. As the source powerfully concludes, the life of this "tireless hero of the faith" is an ideal for all.

Friday, 10 October 2025

"క్రిస్టియన్ డివోటెడ్‌నెస్" (Christian Devotedness)

🌿

✨ పరిచయం: ఈ రోజుల్లో నిజమైన విశ్వాసం

నిజమైన విశ్వాసంతో జీవించడం ఎప్పుడూ సులభం కాదు.

ఈ రోజుల్లో, మనం చాలా విషయాల్లో తలమునకలై ఉంటాం.

ఆధ్యాత్మిక జీవితం కూడా ఒక పనిగా మారిపోతుంది—ఒక చిన్న ప్రార్థన, ఒక పాడ్‌కాస్ట్, ఒక బైబిల్ అధ్యాయం.

మన హృదయం లోతుగా ఉండాలని కోరుకుంటాం, కానీ బాహ్య గౌరవంతో సరిపెట్టుకుంటాం.

అలాంటి సమయంలో, పుస్తకాలు మనకు స్పష్టమైన మార్గదర్శనం ఇస్తాయి.

Christian Devotedness అనే పుస్తకం మన హృదయాన్ని పరీక్షిస్తుంది.

ఇది మనం నిజంగా క్రీస్తును అనుసరిస్తున్నామా అనే ప్రశ్నను సూటిగా అడుగుతుంది.

1️⃣ గౌరవప్రదమైన జీవితం—ఒక ఆధ్యాత్మిక మోసం

ఈ పుస్తకం ఒక ప్రమాదాన్ని హెచ్చరిస్తుంది:

బయటకు మంచి క్రైస్తవంలా కనిపించడం, కానీ లోపల స్వార్థంతో జీవించడం.

లూకా 16వ అధ్యాయంలోని ధనవంతుడి ఉదాహరణను చూపిస్తుంది.

అతను చెడు పనులు చేయలేదు. కానీ అతని హృదయం ఈ లోకంలోనే ఉండిపోయింది.

“అతను దేవునికోసం కాదు—తనకోసం జీవించాడు.”

ఈ హెచ్చరిక ధనవంతులకు మాత్రమే కాదు.

మన హృదయం ఈ లోకపు ఆనందాల్లో నిమగ్నమై ఉంటే, అది నిజమైన భక్తి కాదు.

2️⃣ మన హృదయం మారితే, మన ఖర్చు కూడా మారాలి

ఈ పుస్తకం మన ఆర్థిక జీవితం గురించి బలమైన మాట చెబుతుంది.

నిజమైన క్రైస్తవుడు తన సొత్తుల యజమాని కాదు—ఆయన ఒక సేవకుడు.

మన డబ్బు, సమయం, ప్రతిభ—all దేవునికి చెందాయి.

“ఎవరైనా నిజంగా మారినవాడైతే, అతని జేబు కూడా మారాలి.”

మన ఖర్చు మన విశ్వాసాన్ని చూపిస్తుంది.

మన అవసరాలకు వేలు ఖర్చు చేస్తాం, కానీ దేవుని పనికి కొన్ని పైసలుమాత్రమే ఇస్తాం.

ఇది మనం నిజంగా ప్రభువును “Lord” అని పిలుస్తున్నామా అనే ప్రశ్నను లేవనెత్తుతుంది.

3️⃣ దేవుని బలము—మన బలహీనతలో పనిచేస్తుంది

ఈ లోకం బలాన్ని, ప్రతిభను, ఆత్మవిశ్వాసాన్ని గొప్పగా చూస్తుంది.

కానీ ఈ పుస్తకం 'మన బలం దేవుని పనికి అడ్డుగా ఉంటుంది'. అని చెబుతుంది:

మనము బలంగా ఉన్నప్పుడు, దేవుని మీద ఆధారపడటం మరిచిపోతాం.

గిద్యోనును గుర్తు చేస్తుంది—తనను “తక్కువవాడిని” అనుకున్నాడు, కానీ దేవుడు అతనిని శక్తివంతుడిగా మార్చాడు.

దేవుడు బలహీనులను ఉపయోగిస్తాడు, ఎందుకంటే అప్పుడు ఆయన బలము స్పష్టంగా కనిపిస్తుంది.

“మనము బలహీనంగా ఉన్నప్పుడు మాత్రమే, ప్రభువులో బలంగా ఉంటాము.”

4️⃣ భూమిపై ఉన్నప్పుడు మాత్రమే కొన్ని అవకాశాలు ఉంటాయి

ఈ పుస్తకం చివరలో ఒక ఆశ్చర్యకరమైన నిజాన్ని చెబుతుంది:

మనము భూమిపై ఉన్నప్పుడు మాత్రమే కొన్ని ప్రత్యేకమైన సేవా అవకాశాలు ఉంటాయి.

పరలోకంలో పాపం ఉండదు, బాధ ఉండదు, అవసరం ఉండదు.

కానీ భూమిపై, మనము ప్రేమను చూపించగలము, త్యాగం చేయగలము, ఆశను పంచగలము.

“మీరు ఈ లోకంలో జీవించి ఉన్నప్పుడు మాత్రమే, కొన్ని సేవా అవకాశాలు ఉంటాయి—పరలోకంలో ఉండవు.”

ఇది మన సేవకు విలువను ఇస్తుంది.

ఇప్పుడు మనం చేసే త్యాగం, దేవునికి నిజమైన కృతజ్ఞతను చూపిస్తుంది.

🌅 ముగింపు: మనం నిజంగా మేల్కొన్నామా?

ఈ నాలుగు పాఠాలు మన విశ్వాసాన్ని లోతుగా పరిశీలించమంటాయి.

ఇది ఒక “సురక్షిత” జీవితం కాదు—ఇది ఒక త్యాగభరితమైన, దేవుని ప్రేమకు ప్రతిస్పందన.

మన హృదయాన్ని మార్చుతుంది, మన ఖర్చును ప్రభువుకు అంకితం చేస్తుంది,

మన బలహీనతను దేవుని బలంగా మారుస్తుంది,

మన సేవను ఒక విలువైన అవకాశంగా చూస్తుంది.

ఒక మరణిస్తున్న క్రైస్తవుడు ఇలా అన్నాడు:

“అయ్యో! మనం ఇంకా సగం మేల్కొన్నవారమే!”

మనము నిజంగా మేల్కొనాలంటే, దేవుని ఆలోచనలతో ఎక్కువగా సంభాషించాలి.

మన స్వంత హృదయపు అనుమానాలతో కాదు—ఆయన వాక్యంతో.

అదే నిజమైన భక్తికి మార్గం.

🌿

✨ Introduction: Faith in a Distracted Age

Living with deep faith is hard. In today’s world of constant noise, screens, and schedules, it’s easy to treat our spiritual life like another task—something squeezed into a busy day. We want to follow Christ with our whole hearts, but often settle for being “respectable” Christians.

Sometimes, the clearest wisdom comes from old, forgotten voices. One such voice is found in a 19th-century book called Christian Devotedness. It doesn’t offer comfort—it offers challenge. It asks us to look closely at our hearts, our habits, and our purpose. Here are four powerful truths from that book that still speak to us today.

1️⃣ Respectability Can Be a Spiritual Trap

The book warns us about a kind of faith that looks good on the outside but is hollow inside. It’s not openly sinful. It follows the rules. But it’s centered on self—on comfort, success, and personal pleasure.

The author points to the rich man in Luke 16. He wasn’t evil. He wasn’t accused of any crime. But he lived for himself. His heart was tied to this world. That was his downfall.

“He lived to himself—not to God.”

This warning isn’t just for the rich. It’s for anyone who lives a safe, self-pleasing life while calling it devotion. True faith isn’t about avoiding scandal—it’s about surrendering the heart.

2️⃣ A Converted Heart Should Lead to a Converted Wallet

The book makes a bold claim: if your faith is real, it will show in how you use your money. A Christian is not an owner, but a steward. Everything we have belongs to Christ.

Yet many people spend freely on themselves and give sparingly to God’s work. The author puts it plainly:

“I doubt if any man be really converted, whose pocket is not converted.”

This isn’t about guilt—it’s about alignment. If Christ is Lord of our lives, He must also be Lord of our resources.

3️⃣ God’s Power Works Best in Our Weakness

We often think we need to be strong, skilled, and confident to serve God. But the book says the0 opposite: our strength can get in the way. When we rely on ourselves, we forget to rely on Him.

The author points to Gideon—a man who felt weak, yet was used mightily by God. He also reminds us that David couldn’t fight in Saul’s heavy armor. God chooses the weak to show His strength.

“It is only when we are consciously weak in ourselves, that we are strong in the Lord.”

This truth is freeing. We don’t need to be impressive. We need to be available.

4️⃣ Earthly Struggles Are a Sacred Privilege

Here’s the most surprising idea: we have spiritual privileges now that we won’t have in heaven. Why? Because heaven is perfect. There’s no pain, no hate, no need.

But here on earth, we can show love in a broken world. We can serve when it’s hard. We can give when it costs us something. That kind of devotion is only possible now.

“You have privileges here, which you will not have in heaven.”

This moment—this life—is our chance to live out gratitude through action.

🌅 Conclusion: Waking Up to True Devotion

These four truths challenge us to go deeper. They call us to a faith that is not just polite or comfortable, but radical and real. A faith that gives, serves, and surrenders.

At the end of the book, the author quotes a dying saint who said:

“Ah! dear brother, we are only half awake!”

Maybe that’s true of us too. Maybe we’re just beginning to understand what it means to live fully for Christ. The path forward is clear: spend more time with God’s thoughts, and less with our own. That’s how we wake up.

Monday, 6 October 2025

టెక్నాలజీ గురించి మీ కుటుంబం తెలుసుకోవాల్సిన 5 ఆశ్చర్యకరమైన నిజాలు

ఆధునిక తల్లిదండ్రుల సందిగ్ధత

ఈ రోజుల్లో పిల్లలను పెంచడం గతంలో కంటే చాలా క్లిష్టంగా మారిందని చాలా మంది తల్లిదండ్రులు భావిస్తున్నారు. బర్నా గ్రూప్ చేసిన పరిశోధన ప్రకారం, ఈ సంక్లిష్టతకు ప్రధాన కారణం టెక్నాలజీ.

ఈ సమస్యను ఎదుర్కోవడానికి, ఆండీ క్రౌచ్ రాసిన "ది టెక్-వైజ్ ఫ్యామిలీ" అనే పుస్తకంలోని కొన్ని ఆశ్చర్యకరమైన మరియు ప్రభావవంతమైన విషయాలను పరిశీలిద్దాం. ఇవి కేవలం చిట్కాలు కావు; ఇంట్లో టెక్నాలజీని దాని సరైన స్థానంలో ఉంచడానికి, తద్వారా మన కుటుంబాల యొక్క నిజమైన లక్ష్యం—జ్ఞానం మరియు ధైర్యం గల వ్యక్తులుగా ఎదగడం—పై దృష్టి పెట్టడానికి ఇవి ఒక కొత్త దృక్పథాన్ని అందిస్తాయి.

1. టెక్నాలజీ మనల్ని బలహీనులుగా చేస్తుంది, కేవలం జీవితాన్ని సులభతరం చేయడమే కాదు

కుటుంబ జీవితం యొక్క ప్రధాన లక్ష్యం జ్ఞానం మరియు ధైర్యాన్ని పెంపొందించుకోవడమే అయితే, టెక్నాలజీ యొక్క "అంతా సులభం" అనే వాగ్దానం దీనికి ఆటంకం కలిగిస్తుందని క్రౌచ్ వాదిస్తారు. ఈ వాదనను అర్థం చేసుకోవడానికి, మనం 'సాధనం' మరియు 'సాంకేతికత' మధ్య వ్యత్యాసాన్ని గుర్తించాలి.

ఇంటర్నెట్ వంటి సాంకేతికత సాధనాలకు నైపుణ్యం మరియు అభ్యాసం అవసరం. వాటిని ఉపయోగించడం ద్వారా, మనం సామర్థ్యాలను పెంచుకుంటాము. దీనికి విరుద్ధంగా, ఆధునిక సాంకేతికత ఎటువంటి ప్రయత్నం లేకుండా "అది పనిచేస్తుంది" అనేలా రూపొందించబడింది. విషయాలు సులభంగా ఉన్నప్పుడు జ్ఞానం మరియు ధైర్యం అలవడవు; అవి ప్రయత్నం, సవాలు మరియు కష్టాలను అధిగమించడం ద్వారా సంపాదించబడతాయి. ఈ ఎదుగుదలకు అవసరమైన కష్టాన్ని తొలగించడం ద్వారా, టెక్నాలజీ అనుకోకుండా పిల్లలు మరియు పెద్దలలో వ్యక్తిగత ఎదుగుదలను కుంటుపరుస్తుంది.

టెక్నాలజీ మానవ సామర్థ్యానికి ఒక అద్భుతమైన వ్యక్తీకరణ. కానీ ప్రతిచోటా సులభత్వాన్ని అందించే ఏదీ మానవ సామర్థ్యాలను వాస్తవంగా పెంపొందించడానికి (దాదాపు) ఏమీ చేయదు.

2. విసుగుకు విరుగుడు వినోదం కాదు... మరింత విసుగే

ఆశ్చర్యకరంగా, విసుగు అనేది ఒక ఆధునిక ఆవిష్కరణ; ఇది గత కొన్ని వందల సంవత్సరాలలోనే ఉద్భవించింది. ఇక్కడ ఒక విరోధాభాస ఉంది: మనం పిల్లలను (మరియు మనల్ని) స్క్రీన్‌ల యొక్క అధిక వేగం మరియు అధిక స్పష్టతతో ఎంత ఎక్కువగా వినోదపరుస్తామో, మనం "సాధారణ విషయాల సమృద్ధి" పట్ల అంతగా సున్నితత్వాన్ని కోల్పోతాం.

ఉదాహరణకు, మన పెరట్లోని చెట్ల మధ్య అకస్మాత్తుగా ఎగిరిపోయే ఎర్రటి కార్డినల్ పక్షి యొక్క అందాన్ని లేదా చంద్రుడు లేని రాత్రి ఆకాశంలో మెరిసే ఉల్క యొక్క అద్భుతాన్ని ఊహించుకోండి. ఈ అరుదైన దృశ్యాలు మనల్ని ఆశ్చర్యపరుస్తాయి. కానీ స్క్రీన్‌లు నిరంతరం అలాంటి ప్రకాశవంతమైన రంగులను, వేగవంతమైన కదలికలను అందిస్తూ మనల్ని వాటికి అలవాటు పడేలా చేస్తాయి. ఫలితంగా, ఆకాశం రంగులు మారుతున్న కొద్దీ ఆకుపచ్చ రంగులో కనిపించే అనంతమైన వైవిధ్యాలు వంటి వాస్తవ ప్రపంచంలోని సాధారణ సౌందర్యాన్ని ఆస్వాదించే మన సామర్థ్యం తగ్గిపోతుంది. ఇది మనల్ని విసుగు నుండి దూరం చేయడానికి బదులుగా, మరింతగా విసుగుకు గురయ్యేలా చేస్తుంది.

ఈ ఆలోచన మనల్ని పునరాలోచింపజేస్తుంది: మన పిల్లల అసహనాన్ని 'నయం చేయడానికి' మనం వారికి స్క్రీన్ ఇచ్చినప్పుడు, మనం వారికి నిజంగా ఏమి ఇస్తున్నాము? విసుగు అనేది మన సృజనాత్మకత, శ్రద్ధ మరియు ఆశ్చర్యం యొక్క సామర్థ్యాలు క్షీణించాయని తెలిపే ఒక ముఖ్యమైన హెచ్చరిక సంకేతం.

నేను ఈ నిర్ధారణకు వచ్చాను: మీరు పిల్లలను ఎంత ఎక్కువగా వినోదపరుస్తారో, వారు అంత ఎక్కువగా విసుగు చెందుతారు.

3. మీ ఇంటి అమరిక మీ కుటుంబాన్ని తీర్చిదిద్దుతుంది

మన ప్రవర్తనను మార్చడానికి ఒక శక్తివంతమైన మార్గం "నడ్జ్" (nudge) లేదా ఒక చిన్న ప్రేరణను ఉపయోగించడం. ఇది మన పరిసరాలలో మనం చేసే ఒక చిన్న మార్పు, అది మన సంకల్ప శక్తిని ఉపయోగించకుండానే సరైన ఎంపికను సులభతరం చేస్తుంది. క్రౌచ్ ప్రకారం, మన ఇంటి అమరిక అటువంటి శక్తివంతమైన ప్రేరణగా పనిచేస్తుంది. కుటుంబం ఎక్కువ సమయం గడిపే ఇంటి కేంద్రంలో ఉంచిన వస్తువులు వారి ప్రవర్తనపై తీవ్ర ప్రభావాన్ని చూపుతాయి.

ఈ విషయంలో, క్రౌచ్ రెండు రకాల కేంద్రాలను పోలుస్తారు: "హార్త్" (hearth) మరియు "ఫర్నెస్" (furnace). ఒకప్పుడు ఇంటికి కేంద్రంగా ఉండే పొయ్యిలాంటి 'హార్త్', నైపుణ్యాన్ని మరియు చురుకైన ప్రమేయాన్ని ప్రోత్సహించే వాటికి ప్రతీక—ఉదాహరణకు, పియానో, ఆర్ట్ టేబుల్, పుస్తకాలు, లేదా బోర్డ్ గేమ్‌లు. ఇవి మనల్ని ఒకచోట చేర్చి, సృజనాత్మకంగా ఉండమని ప్రోత్సహిస్తాయి. దీనికి విరుద్ధంగా, నేలమాళిగలో దాచిపెట్టే 'ఫర్నెస్' లేదా కొలిమిలాంటివి నిష్క్రియాత్మక వినియోగానికి మూలాలుగా ఉంటాయి—టీవీ వంటివి ఏమీ అడగకుండా కేవలం సులభమైన వినోదాన్ని మాత్రమే అందిస్తాయి.

మీ ఇంటి కేంద్రాన్ని సృజనాత్మకత మరియు పరస్పర చర్యను ప్రోత్సహించే వస్తువులతో నింపండి మరియు నిష్క్రియాత్మక టెక్నాలజీని కుటుంబ జీవితపు అంచులకు తరలించండి.

మీ కుటుంబం ఎక్కువ సమయం గడిపే గదిని కనుగొని, మీ నుండి తక్కువ ఆశించి, మీలో తక్కువ అభివృద్ధి చేసే వస్తువులను నిర్దాక్షిణ్యంగా తొలగించండి. టీవీని తక్కువ ప్రాధాన్యత ఉన్న ప్రదేశానికి, మరియు వీలైతే తక్కువ సౌకర్యవంతమైన ప్రదేశానికి తరలించండి.

4. 1-1-1 నియమం: డిజిటల్ ప్రశాంతత కోసం ఒక సులభమైన సూత్రం

విశ్రాంతి యొక్క లయను సృష్టించడానికి ఒక సులభమైన, గుర్తుంచుకోదగిన నియమం ఉంది: పరికరాలను రోజుకు ఒక గంట, వారానికి ఒక రోజు, మరియు సంవత్సరానికి ఒక వారం ఆపివేయడం. ఇది కేవలం "డిజిటల్ ప్రశాంతత" కోసం కాదు; ఇది జ్ఞానం పంచుకోబడే మరియు ధైర్యం పెంపొందించబడే సంబంధాలు మరియు కార్యకలాపాల కోసం ఉద్దేశపూర్వకంగా స్థలాన్ని సృష్టించడం.

నిజమైన "విశ్రాంతి" (పునరుజ్జీవనం కలిగించేది) మరియు "విరామం" (తరచుగా ఫలించని పలాయనం మరియు వినియోగం) మధ్య వ్యత్యాసం ఉంది. ఈ 1-1-1 లయ కుటుంబాలు టెక్నాలజీ యొక్క నిరంతర డిమాండ్ల నుండి విముక్తి పొంది, కలిసి నిజంగా విశ్రాంతి తీసుకోవడానికి అనుమతిస్తుంది. ఈ సమయంలో ఏమి చేయాలి? ఇది ఒక నిర్బంధ నియమం కాదు, ఒక గొప్ప అవకాశానికి ఆహ్వానం. కలిసి నడకకు వెళ్లండి, బ్రెడ్ లేదా కుక్కీలు కాల్చండి, లేదా స్నేహితులను "ఆదివారం మధ్యాహ్నం టీ"కి ఆహ్వానించండి. ఈ కార్యకలాపాలు నిజంగా ముఖ్యమైన విషయాల కోసం స్థలాన్ని సృష్టిస్తాయి.

5. పదేళ్లు నిండనిదే తెరలు వద్దు

ఇది అత్యంత తీవ్రమైన కానీ ప్రభావవంతమైన కట్టుబాట్లలో ఒకటి. దీని వెనుక ఉన్న కారణం: మానవ అభ్యాసం ప్రాథమికంగా శరీరంతో ముడిపడి ఉంటుంది, దీనికి భౌతిక అనుభవం మరియు కార్యాచరణ అవసరం. ప్రమాదకరంగా సులభంగా ఉండేలా రూపొందించబడిన స్క్రీన్‌లు, వాస్తవ ప్రపంచం అందించే కష్టమైన, గొప్ప, బహుమితీయ అభ్యాసానికి బదులుగా సరళమైన, పలుచని కార్యకలాపాలను అందిస్తాయి.

ఉదాహరణకు, పిల్లలు మిఠాయి తయారుచేయడం (చక్కెర వేడిచేస్తున్నప్పుడు దాని దశల గురించి నేర్చుకోవడం, దానిలోని ప్రమాదాలు మరియు ఆనందాలను అనుభవించడం) మరియు క్యాండీ క్రష్ ఆడటం మధ్య ఉన్న వ్యత్యాసాన్ని గమనించండి. మొదటిది గొప్ప, శరీరంతో కూడిన అనుభవం; రెండవది పలుచని, డిజిటల్ ప్రత్యామ్నాయం. ఆధునిక పరికరాలు నేర్చుకోవడానికి దాదాపు నైపుణ్యం అవసరం లేనందున, చిన్న పిల్లలకు "కంప్యూటర్ అక్షరాస్యత" అనేది ఒక కల్పన మాత్రమే.

పిల్లల జీవితంలోని మొదటి పదేళ్లు, భవిష్యత్తులో వారి జ్ఞానం మరియు ధైర్యానికి పునాది వేసే, శరీరంతో కూడిన నైపుణ్యాలను మరియు త్రిమితీయ ప్రపంచంతో సంబంధాన్ని పెంపొందించుకోవడానికి ఒక అమూల్యమైన మరియు భర్తీ చేయలేని కాలం.

నిజం ఏమిటంటే, మన పిల్లలు, మనలాగే, వారి జీవితాల్లో ఎక్కువ సమయం మెరుస్తున్న దీర్ఘచతురస్రాలకు కట్టుబడి ఉంటారు. వారికి, కనీసంగా, వాస్తవమైన, శరీరంతో కూడిన, కష్టమైన, ప్రతిఫలదాయకమైన తొలి సంవత్సరాల అభ్యాసాన్ని అందించడం మన బాధ్యత. ఆ రకమైన అభ్యాసాన్ని స్క్రీన్‌లు అందించలేవు.

ముగింపు: ఒక ఉత్తమ జీవితాన్ని ఎంచుకోవడం

మన లక్ష్యం టెక్నాలజీని పూర్తిగా తిరస్కరించడం కాదు, దానిని దాని "సరైన స్థానంలో" ఉంచడం. ఇలా చేయడం ద్వారా, మన కుటుంబం దాని నిజమైన ఉద్దేశ్యంపై దృష్టి పెట్టగలదు: జ్ఞానం మరియు ధైర్యం గల వ్యక్తులుగా కలిసి ఎదగడం. సాంకేతిక పరిజ్ఞానంతో తెలివిగా జీవించడం అనేది ఒక ఉద్దేశపూర్వక ఎంపిక, ముఖ్యంగా సాంస్కృతిక ధోరణికి వ్యతిరేకంగా వెళ్ళినప్పుడు దీనికి ధైర్యం అవసరం.

మీ జీవితంలో నిజంగా ముఖ్యమైన వాటికి చోటు కల్పించడానికి, మీరు ఈ రోజు ఏ ఒక్క టెక్నాలజీ అలవాటును పక్కన పెట్టగలరు?

5 Counter-Intuitive Truths for Raising a Tech-Wise Family

Most parents today feel hopelessly overmatched by the deluge of devices in their homes. We watch as the inevitable intensity of teenage relationships is raised to near-toxic levels by a sleep-depriving, round-the-clock deluge of messages, and we sense that the precious days of childhood are passing by in a haze. It’s a modern dilemma that leaves many of us feeling out of control and desperate for a better way.

In his book, The Tech-Wise Family, author Andy Crouch offers a set of radical but refreshing ideas for navigating this challenge. His core message isn't about becoming Amish or rejecting technology outright, but about making intentional choices to put technology in its proper place. The goal is to ensure our homes are places where the very best of life can happen, which often has little to do with our devices.

Here are five surprising takeaways from the book that can help reframe the challenge and offer a practical path forward.

1. Shape Your Space, Not Just Your Rules.

The most effective way to manage technology isn't through an endless series of rules and restrictions, but by intentionally shaping your physical environment. Crouch introduces a powerful analogy: the "hearth" versus the "furnace." Historically, the hearth was the center of the home—a fire that provided warmth, light, and a focal point for gathering. It was engaging but required skill and care. A modern furnace, by contrast, provides effortless, "easy everywhere" warmth but asks nothing of us. We rightly push it to the basement or a closet.

To be tech-wise, we should treat our technology like a furnace, pushing it to the edges of our home. The center of our home—the living room, the kitchen—should be filled with "hearth-like" items that reward skill and active engagement. Imagine works of art on the walls, a grand piano, a cabinet full of board games, a fireplace, a dining table set with candles, and an oven and stovetop inviting creative risk. This shifts the focus from a constant battle of willpower to a simple environmental "nudge" where the home’s very design makes the better, more creative choices the easier ones.

This is the central nudge of the tech-wise life: to make the place where we spend the most time the place where easy everywhere is hardest to find.

2. Lean Into Boredom.

This idea runs contrary to every modern parental instinct, but it’s a crucial insight. Crouch argues that boredom is a modern invention and a vital warning sign. Constant, effortless entertainment from technology actually makes us more bored over time. It desensitizes us to the "abundance of the ordinary" and raises our expectations for stimulation until the real world can no longer compete.

Children used to go out and play with something far better than toys: "grass and dirt, worms and beetles, trees and fields." A pre-modern meadow, teeming with life, is infinitely more rewarding of attention than a technologically-sterile suburban lawn. Curing a child's restlessness with a screen is a developmental shortcut that ultimately robs them of the capacity to explore, pay attention, and discover the richness of the world on their own terms. It is a short-term fix that weakens their long-term ability to entertain themselves and develop their own creative resources.

I’ve come to the conclusion that the more you entertain children, the more bored they will get.

3. Put Your Devices to Bed.

One of the simplest and most powerful disciplines a family can adopt is to give their devices a bedtime. This means that an hour or so before the people in the house go to sleep, all screens "go to bed" in a central charging station, far from actual bedrooms.

The reasoning for this is profound. In the ancient Jewish tradition, a day begins not at sunrise but at sunset. This reframes rest not as recovery from work but as the very foundation for it. As Crouch puts it, "we work out of the abundance of a good night’s rest." Unlike devices, which never tire, human beings need sleep to consolidate learning, memory, and skill. Screens disrupt this essential process, and late-night, isolated use makes us vulnerable to foolish choices. Reclaiming the beginning and end of each day from digital distraction reorients our entire posture toward life—from one of anxious toil to one of restful abundance.

4. Reclaim Your Commute.

The family car—often a space of distraction, dread, or isolated screen time—is a prime, and often missed, opportunity for deep connection. The source cites author Sherry Turkle, who notes that a real, meaningful conversation often takes at least seven minutes to get started. It's a threshold of small talk and silence that we must cross to get to what really matters.

Our devices, with their constant nudges and interruptions, almost always prevent us from crossing that seven-minute barrier. By making a simple rule that "car time is connection time," families create a unique space to break through. This doesn't have to mean intense conversation. It can mean sharing an audiobook that sparks imagination, listening to a shared playlist—what the Crouch family calls the "wePod"—or simply making up silly songs. Crouch reflects that some of the most treasured and transforming conversations he’s had with his children happened during routine trips. This small choice transforms a parental chore into a cherished opportunity.

Takeaway 5: The Real Goal Isn't Less Screen Time, It's More Wisdom.

5. Aim for Wisdom, Not Just Rules.

The book's foundational argument is that the ultimate purpose of a family is the "forming of persons"—specifically, cultivating wisdom and courage. This stands in stark contrast to the primary promise of modern technology, which is to make life "easy everywhere."

Things that are easy, however, do little to build our capacity or character. This is the master key that unlocks the other four commitments. Redesigning your home (Takeaway 1) and leaning into boredom (Takeaway 2) are not just clever hacks; they are strategic choices to prioritize the hard work of character formation over the passivity of "easy everywhere." The primary mission of a tech-wise family, therefore, isn't a negative goal (less screen time) but a positive one: becoming better, wiser, and more courageous people together. This reframes the entire challenge from a frustrating series of restrictions into a meaningful, shared pursuit of a more flourishing life.

Family is about the forming of persons. ... Family helps form us into persons who have acquired wisdom and courage.

Conclusion: A Better Life is a Choice

Being "tech-wise" is less about fearing technology and more about intentionally choosing a life filled with character, creativity, and connection. It’s about recognizing that the best parts of life are rarely easy and can’t be downloaded. They have to be cultivated, together, through the small choices we make every day.

These choices build a family culture, not just a set of rules. Centering your home around a creative "hearth," embracing boredom as a gift that sparks imagination, and reclaiming the seven-minute conversation in the car are all deliberate acts of resilience. They are decisions to choose the beautiful, difficult work of becoming a family over the empty ease of technology.

What is one small change you could make to your home or your daily rhythm this week to choose the hard, beautiful work of becoming a family over the ease of technology?

Monday, 29 September 2025

-"ది స్క్రూటేప్ లెటర్స్" - సి.ఎస్. లూయిస్

🕯️ సి.ఎస్. లూయిస్ రచించిన The Screwtape Letters నుండి 7 పాఠాలు

📘 ఈ పుస్తకం గురించి
ఇది ఒక పెద్ద దయ్యం Screwtape తన మేనల్లుడు Wormwoodకి రాసిన లేఖల సమాహారం.
Wormwood ఒక మనిషిని ఎలా ప్రలోభపెట్టాలో నేర్చుకుంటున్నాడు.
ఈ పుస్తకం మన బలహీనతలు, ఆధ్యాత్మిక ప్రమాదాలు గురించి చెబుతుంది.సి.ఎస్. లూయిస్ ఒక తెలివైన ఆలోచనతో ఈ పుస్తకాన్ని రాశారు. Screwtape ప్రకారం, నెమ్మదిగా ప్రలోభపెట్టడం చాలా ప్రభావవంతమైనది. Screwtape విశ్వాసాన్ని వ్యతిరేకించే తర్కాన్ని ఉపయోగించడు. కొత్త క్రైస్తవులు చర్చిలో ఉన్నవారు పరిపూర్ణంగా ఉంటారని అనుకుంటారు. జీవితం ఎప్పుడూ పైకి, కిందకి మారుతుంది. Screwtape “unselfishness” అనే మాటను విమర్శిస్తాడు. దేవుడు మనం వర్తమానంలో జీవించాలనుకుంటాడు. Screwtape ఒక వ్యక్తి తన వినయాన్ని గర్వంగా భావించే ప్రమాదాన్ని చెబుతాడు. ఈ పుస్తకం మన బలహీనతలను చూపిస్తుంది.

😈 1. చిన్న తప్పులు పెద్ద ప్రమాదానికి దారి తీస్తాయి
పెద్ద పాపాలు మనకు వెంటనే కనిపిస్తాయి.
కానీ చిన్న అలసత్వం లేదా స్వార్థం ప్రమాదంగా అనిపించదు.
అవి సమయానికీ మనల్ని దేవుని నుండి దూరంగా తీసుకెళ్తాయి.

📺 2. తర్కం కంటే దృష్టి మళ్లింపు బలంగా ఉంటుంది
అతను మనల్ని సాధారణ జీవితంతో దృష్టి మళ్లిస్తాడు.
ఒక వ్యక్తి దేవుని గురించి ఆలోచిస్తున్నప్పుడు ఆకలితో ఆ ఆలోచనలు మరిచిపోతాడు.
ఈ రోజుల్లో, ఫోన్లు, వార్తలు మన దృష్టిని మరలిస్తాయి.

🧍‍♂️ 3. చర్చిలో ఉన్నవారు మనకు ఇబ్బందిగా అనిపించవచ్చు
కానీ చర్చిలో సాధారణ, లోపాలు ఉన్నవారు ఉంటారు.
వారి తప్పులపై దృష్టి పెట్టడం విశ్వాసాన్ని అణచివేస్తుంది.
నిజమైన విశ్వాసం అంటే లోపాలతో కూడిన వారిని ప్రేమించడం.

🌧️ 4. కష్టకాలంలోనే మన వృద్ధి జరుగుతుంది
దేవుడు మన బలాన్ని పెంచడానికి కష్టకాలాన్ని ఉపయోగిస్తాడు.
భక్తి భావం లేకపోయినా, మనం మంచి పనులు చేస్తే అది నిజమైన విశ్వాసం.
Screwtapeకి ఇది భయంకరమైన విషయం.

☕ 5. తప్పుడు దయ సమస్యలు తెస్తుంది
వారు తమ కోరికలను వదిలిపెట్టినట్టు నటిస్తారు.
కానీ ఇతరులు ఆ వదలింపును అంగీకరించినప్పుడు వారు అసహనం చూపుతారు.
నిజమైన ప్రేమ అంటే ఇతరుల మంచి కోరడం—ప్రశంస కోసం కాదు.

⏳ 6. భవిష్యత్తు మోసం; వర్తమానం నిజమైనది
దయ్యాలు మనల్ని భవిష్యత్తుపై దృష్టి పెట్టమంటాయి.
భవిష్యత్తు ఇంకా రాలేదు, అది ఊహ మాత్రమే.
ఇది మనలో భయం, ఆశ, స్వార్థాన్ని పెంచుతుంది.
ఇప్పుడే మనం నిజమైన ప్రేమతో జీవించగలము.

🪞 7. వినయాన్ని గర్వంగా మార్చవచ్చు
“నేను వినయంగా ఉన్నాను” అనే ఆలోచన prideకి దారి తీస్తుంది.
దాన్ని గుర్తించి దూరం పెట్టాలనుకున్నా, అది కూడా pride అవుతుంది.
నిజమైన వినయం అంటే మన గురించి తక్కువగా ఆలోచించడం కాదు—ఆలోచించకుండా ఉండడం.

🧠 చివరి ఆలోచన
ప్రలోభం పెద్ద పాపాల్లో కాదు—రోజువారీ చిన్న ఎంపికల్లో ఉంటుంది.
ఈ పాఠాలను గుర్తుపెట్టుకుంటే, మనం బలంగా మారగలము.
మీ జీవితంలో ఈ పాఠాల్లో ఏవి కనిపిస్తున్నాయి?

🕯️ 7 Simple Lessons from The Screwtape Letters by C.S. Lewis

📘 What Is the Book About?

C.S. Lewis wrote a book with a clever idea.
It shows letters from a demon named Screwtape to his nephew Wormwood.
Wormwood is learning how to tempt a human.
The book helps us understand how we fall into bad habits.
It teaches us about human nature and spiritual danger.

😈 1. Small Steps Lead to Big Trouble

Screwtape says the best way to ruin a soul is slowly.
Big sins are easy to notice.
But small choices—like laziness or selfishness—feel safe.
Over time, they lead us far from God.
We don’t see the danger because it’s quiet and slow.

📺 2. Distraction Is Stronger Than Debate

Screwtape doesn’t argue against faith.
He just distracts people with everyday life.
A man reading about God stops thinking when he feels hungry.
The noise of the world makes deep thoughts fade.
Today, phones and news do the same thing.

🧍‍♂️ 3. Church People Can Be Hard to Love

New Christians expect perfect people in church.
But churches are full of normal, flawed people.
Screwtape wants us to focus on their mistakes.
This makes faith feel silly or fake.
Real faith means loving people as they are.

🌧️ 4. Growth Happens in Hard Times

Life goes up and down.
God uses low times to build strong faith.
When we obey without feeling good, we grow.
Screwtape fears people who stay faithful in pain.
That kind of faith is powerful.

☕ 5. Fake Kindness Can Hurt

Screwtape talks about “unselfishness” that causes fights.
People pretend to give up what they want.
But they feel bitter when others accept it.
True love means wanting good for others—not keeping score.

⏳ 6. The Future Is a Trap

God wants us to live in the present.
Demons want us to worry about the future.
The future is not real yet.
It makes us anxious and greedy.
Only the present lets us act with love and truth.

🪞 7. Pride Can Hide in Humility

Screwtape warns about being proud of being humble.
When we notice our humility, pride sneaks in.
Even trying to fix it can become prideful.
True humility means thinking less about ourselves.
It’s not about feeling low—it’s about forgetting self.

🧠 Final Thought

This book helps us see our own weak spots.
Temptation is quiet and sneaky.
It hides in daily choices, not big sins.
By noticing these tricks, we can grow stronger.
Which of these do you see in your own life?

Monday, 22 September 2025

యాత్రికుని ప్రయాణం - పుస్తక పరిచయం

జాన్ బన్యన్ యొక్క "యాత్రికుని ప్రయాణం" నుండి 5 ఆశ్చర్యకరమైన పాఠాలు

కాలాతీతమైన గొప్ప గ్రంథాలు తరచుగా మనల్ని ఆశ్చర్యపరిచే మరియు ప్రస్తుత కాలానికి సరిపోయే జ్ఞానాన్ని కలిగి ఉంటాయి. చెరసాలలో ఉన్నప్పుడు జాన్ బన్యన్ రాసిన "యాత్రికుని ప్రయాణం" (The Pilgrim's Progress) అటువంటి ఒక గ్రంథం. బైబిల్ తర్వాత ప్రపంచంలో అత్యధికంగా చదవబడిన రెండవ పుస్తకంగా ఇది నిలిచింది. ఇది చాలా పాత పుస్తకమైనప్పటికీ, ఆధ్యాత్మిక ప్రయాణాన్ని వర్ణించే తీరు దిగ్భ్రాంతికరమైన ఆధునిక మరియు ఊహించని అంతర్దృష్టులతో నిండి ఉంది. ఈ కథానాయకుడు క్రిస్టియన్ ప్రయాణం నుండి మనల్ని అత్యంత ప్రభావితం చేసే మరియు ఆశ్చర్యపరిచే ఐదు పాఠాలను ఇప్పుడు మనం అన్వేషిద్దాం.

1. నిజమైన ప్రయాణం ఒంటరితనం మరియు త్యాగంతో ప్రారంభమవుతుంది

ఆధ్యాత్మిక మేల్కొలుపు శాంతి మరియు స్పష్టతను తెస్తుందని మనం తరచుగా భావిస్తాము. కానీ బన్యన్ యొక్క మొదటి ఆశ్చర్యకరమైన పాఠం ఏమిటంటే, అది మొదట గందరగోళం, ఒంటరితనం మరియు మనల్ని ప్రేమించే వారి నుండి వేరుచేయడం ద్వారా ప్రారంభమవుతుంది. క్రిస్టియన్ తన చేతిలో ఉన్న ఒక పుస్తకంలో తన పాపాల భారం గురించి చదివి, ఆ బరువుతో కుంగిపోతాడు. అతని కుటుంబం అతనికి పిచ్చి పట్టిందని అనుకుంటుంది, అతన్ని ఎగతాళి చేస్తుంది, మరియు చివరికి అతన్ని నిర్లక్ష్యం చేస్తుంది. ఇక్కడ బన్యన్ యొక్క రచనా నైపుణ్యం స్పష్టంగా కనిపిస్తుంది—అతను కేవలం ఒక సంఘటనను వర్ణించడం లేదు, ఆధ్యాత్మిక మేల్కొలుపు వల్ల కలిగే లోతైన సామాజిక మరియు కుటుంబ పరమైన ఘర్షణను ప్రతీకాత్మకంగా చూపిస్తున్నాడు.

ఈవెంజలిస్ట్ అనే వ్యక్తి మార్గం చూపించినప్పుడు, క్రిస్టియన్ తన ఇంటి నుండి, తన భార్య మరియు పిల్లల నుండి పారిపోతాడు. వారు వెనక్కి రమ్మని ఏడుస్తున్నా, అతను చెవుల్లో వేళ్లు పెట్టుకుని ముందుకు పరుగెత్తుతాడు. ఆ నిస్సహాయ క్షణంలో అతను ఇలా అరుస్తాడు:

“జీవం! జీవం! నిత్యజీవం!”

ఈ ప్రారంభం కఠినంగా మరియు మనసును కలచివేసే విధంగా ఉంటుంది. ఒక లోతైన ఆధ్యాత్మిక మార్పు అనేది తరచుగా మనల్ని ఒంటరిని చేస్తుందని, మనకు అత్యంత సన్నిహితులు కూడా దానిని తప్పుగా అర్థం చేసుకుంటారని, మరియు అది మన సౌకర్యాన్ని, అలవాట్లను వదిలివేయవలసిన అవసరాన్ని సృష్టిస్తుందని ఈ సంఘటన మనకు తెలియజేస్తుంది.

2. అత్యంత ప్రమాదకరమైన సలహా "వివేకవంతంగా" అనిపించవచ్చు

కష్టమైన మార్గంలో నడుస్తున్నప్పుడు, సులభమైన దారిని సూచించే సలహా కంటే ఆకర్షణీయమైనది ఏదీ ఉండదు. బన్యన్ యొక్క రెండవ ఆశ్చర్యకరమైన పాఠం ఏమిటంటే, అత్యంత ప్రమాదకరమైన ఆధ్యాత్మిక సలహా తరచుగా "వివేకవంతమైనదిగా" మరియు "ఆచరణాత్మకమైనదిగా" అనిపిస్తుంది. "నిరాశ అనే బురద గుంట" (Slough of Despond) నుండి కష్టపడి బయటపడిన తర్వాత, క్రిస్టియన్‌కు మిస్టర్ వరల్డ్లీ వైజ్‌మ్యాన్ (Mr. Worldly Wiseman) అనే ఒక పెద్దమనిషి తారసపడతాడు. అతను "శారీరక తంత్రం" (Carnal Policy) అనే పట్టణానికి చెందినవాడు. అతని పేరు, ఊరు సూచించినట్లే, అతని సలహా ప్రాపంచిక జ్ఞానం మరియు స్వీయ-రక్షణ మీద ఆధారపడి ఉంటుంది. ఆధునిక స్వీయ-సహాయ సంస్కృతి వలె, ఇది కష్టాలను నివారించి, సౌకర్యవంతమైన జీవితాన్ని ప్రోత్సహిస్తుంది.

మిస్టర్ వరల్డ్లీ వైజ్‌మ్యాన్ ఇలా సలహా ఇస్తాడు:

“ఈ మార్గంలో నీవు ఎదుర్కొనే ప్రమాదాలు లేకుండానే, నీవు కోరుకున్నది పొందే మార్గాన్ని నేను నీకు చూపించగలను. అవును, మరియు పరిష్కారం సమీపంలోనే ఉంది. దానికి తోడు, ఆ ప్రమాదాలకు బదులుగా, నీవు ఎంతో భద్రత, స్నేహం, మరియు సంతృప్తిని పొందుతావు.”

అతను కష్టమైన మార్గాన్ని వదిలి, "నైతికత" (Morality) అనే గ్రామంలో "న్యాయబద్ధత" (Legality) అనే వ్యక్తి నుండి సులభమైన పరిష్కారం పొందమని చెబుతాడు. క్రిస్టియన్ ఈ "తెలివైన" సలహాను పాటిస్తాడు. కానీ అతను సినాయి పర్వతం దగ్గరికి వెళ్ళినప్పుడు, అది తన మీద పడిపోతుందేమో అని భయపడతాడు మరియు అతని భారం మరింత బరువుగా అనిపిస్తుంది. సౌకర్యం, సామాజిక ఆమోదం మరియు కష్టాలను తప్పించుకోవడానికి ప్రాధాన్యత ఇచ్చే సలహా, నిజమైన, ఇరుకైన మార్గం నుండి మనల్ని దూరం చేసే అత్యంత ప్రమాదకరమైన ఆధ్యాత్మిక ఉచ్చు అని ఈ సంఘటన మనకు ఒక శక్తివంతమైన పాఠాన్ని నేర్పుతుంది.

3. అనుమానం మరియు నిరాశ ఒక చెరసాల, కానీ దానికి ఒక తాళం ఉంది

నిరాశను మనం బలంతో జయించాలని అనుకుంటాం. కానీ బన్యన్ యొక్క మూడవ ఆశ్చర్యకరమైన పాఠం ఏమిటంటే, నిరాశ అనేది ఒక రాక్షసుడిలా మనల్ని బంధించే చెరసాల, కానీ దాని నుండి విముక్తి మన బలం వల్ల కాదు, మనం ఇప్పటికే కలిగి ఉన్న ఒక చిన్న వాగ్దానాన్ని గుర్తు చేసుకోవడం ద్వారా లభిస్తుంది. సులభమైన మార్గం కోసం వెతుకుతూ, క్రిస్టియన్ మరియు అతని సహచరుడు హోప్‌ఫుల్ (Hopeful) దారి తప్పి, అనుమానపు కోట (Doubting Castle) యజమాని అయిన జెయింట్ డిస్పైర్ (Giant Despair) చేతికి చిక్కుతారు.

రాక్షసుడు జెయింట్ డిస్పైర్, అతని భార్య డిఫిడెన్స్ (అవిశ్వాసం) యొక్క దుష్ట సలహాతో, వారిని రోజుల తరబడి ఆహారం, వెలుతురు లేకుండా శారీరకంగా కొట్టి, మానసికంగా ఆత్మహత్య చేసుకోమని ప్రోత్సహిస్తూ హింసించాడు. అయితే, ఒక రాత్రి ప్రార్థిస్తున్నప్పుడు, క్రిస్టియన్‌కు అకస్మాత్తుగా ఒక విషయం గుర్తుకు వస్తుంది:

“నేనెంత మూర్ఖుడను!” అన్నాడు, “నేను స్వేచ్ఛగా నడవగలిగినప్పుడు, ఈ కంపుకొట్టే చెరసాలలో పడి ఉండటమా! నా రొమ్ములో 'వాగ్దానం' అనే తాళం చెవి ఉంది; అది అనుమానపు కోటలోని ఏ తాళాన్నైనా తెరవగలదని నేను నమ్ముతున్నాను.”

ఇక్కడి అంతరార్థం లోతైనది. నిరాశ అనేది ఒక రాక్షసుడిలా, అధిగమించలేని బాహ్య శక్తిలా కనిపిస్తుంది. కానీ దాని నుండి తప్పించుకోవడానికి తాళం చెవి బాహ్య ఆయుధం కాదు, మన హృదయంలోనే మనం మోస్తున్న అంతర్గత నమ్మకం—ఒక "వాగ్దానం". సమస్య యొక్క పరిమాణానికి మరియు పరిష్కారం యొక్క సరళతకు మధ్య ఉన్న ఈ వ్యత్యాసం బన్యన్ యొక్క గొప్ప అంతర్దృష్టి.

4. విశ్వాసం కేవలం మంచి రోజులకు మాత్రమే కాదు

విశ్వాసం అనేది సామాజిక గౌరవాన్ని మరియు కీర్తిని తెచ్చిపెట్టాలని చాలామంది ఆశిస్తారు. కానీ బన్యన్ మనకు ఒక విభిన్నమైన, అసౌకర్యకరమైన సత్యాన్ని చూపిస్తాడు: విశ్వాసం తరచుగా లాభం కోసం ఒక సాధనంగా మార్చబడుతుంది. తన ప్రయాణంలో క్రిస్టియన్ ఫెయిర్-స్పీచ్ (మంచి మాటల) పట్టణం నుండి వచ్చిన ఒక ఆసక్తికరమైన పెద్దమనిషి, మిస్టర్ బై-ఎండ్స్ (అనుకూలవాది)ని కలుస్తాడు. అతని పేరుకు తగినట్లే, అతని మతం వ్యక్తిగత లాభం అనే అంతిమ లక్ష్యాన్ని మాత్రమే నెరవేరుస్తుంది. అతను ఎప్పుడూ ప్రస్తుత అభిప్రాయాలకు అనుగుణంగా నడుచుకుంటాడు మరియు మతం జనాదరణ పొంది, లాభదాయకంగా ఉన్నప్పుడు మాత్రమే దాని పట్ల ఉత్సాహం చూపిస్తాడు.

అతని నిస్సారమైన ప్రపంచ దృష్టికోణాన్ని అతని మాటలే స్పష్టంగా వివరిస్తాయి:

“మేము ఎల్లప్పుడూ మతం వెండి చెప్పులు వేసుకున్నప్పుడు అత్యంత ఉత్సాహంగా ఉంటాము—సూర్యుడు ప్రకాశిస్తూ, ప్రజలు ప్రశంసిస్తున్నప్పుడు అతనితో కలిసి వీధిలో నడవడానికి మేము చాలా ఇష్టపడతాము.”

అతను ఒంటరిగా లేడు. అతని స్నేహితులైన మిస్టర్ హోల్డ్-ది-వరల్డ్ (లోకాన్ని-పట్టుకునేవాడు) మరియు మిస్టర్ మనీ-లవ్ (ధనాపేక్ష) కూడా ఇదే ఆలోచనను బలపరుస్తారు. బన్యన్ ఈ "అనుకూలవాదుల బృందాన్ని" ఉపయోగించి, నిస్సారమైన విశ్వాసం తనను తాను సమర్థించుకునే ఒక వ్యవస్థను ఎలా సృష్టిస్తుందో చూపిస్తాడు. ఇది కేవలం అనుకూల పరిస్థితుల్లో మాత్రమే ఉండే లేదా ప్రదర్శన కోసం చేసే విశ్వాసానికి కాలాతీతమైన విమర్శ.

5. ముగింపు కూడా ఊహించని విధంగా భయంకరంగా ఉండవచ్చు

ప్రయాణం ముగింపులో విజయం మరియు శాంతి లభిస్తాయని మనం ఆశిస్తాము. కానీ బన్యన్ యొక్క అత్యంత గంభీరమైన మరియు ఆశ్చర్యకరమైన పాఠం ఏమిటంటే, ప్రయాణం చివరిలో కూడా భయంకరమైన పరీక్షలు ఉంటాయి మరియు స్వర్గ ద్వారం వద్దకు చేరుకోవడం ప్రవేశానికి హామీ ఇవ్వదు. స్వర్గపు నగరానికి ముందు ఉన్న చివరి అడ్డంకి మృత్యు నది (River of Death), దానికి వంతెన లేదు. క్రిస్టియన్ నదిలోకి ప్రవేశించినప్పుడు మునిగిపోవడం ప్రారంభిస్తాడు, భయంతో, చీకటితో నిండిపోతాడు, మరియు తాను ఎప్పటికీ ఆవలి ఒడ్డుకు చేరలేనని నిరాశ చెందుతాడు. అతనికి హోప్‌ఫుల్ సహాయం చేయవలసి వస్తుంది.

దీనికి విరుద్ధంగా, ఇగ్నోరెన్స్ (Ignorance) అనే పాత్ర "వ్యర్థ-ఆశ" (Vain-Hope) అనే పడవ నడిపేవాడి సహాయంతో నదిని చాలా సులభంగా దాటుతుంది. అతను ఎంతో విశ్వాసంతో స్వర్గ ద్వారం వద్దకు వస్తాడు, కానీ అతని దగ్గర అవసరమైన "సర్టిఫికేట్" లేనందున అతనికి ప్రవేశం నిరాకరించబడుతుంది. అప్పుడు అతన్ని బంధించి నరకంలోకి విసిరివేస్తారు. కథకుడు చూసిన ఈ చివరి, భయంకరమైన దృశ్యం మనల్ని నిశ్చేష్టులను చేస్తుంది:

అప్పుడు నేను స్వర్గ ద్వారాల నుండి కూడా, నాశన నగరము నుండి వలెనే నరకమునకు ఒక మార్గము కలదని చూచితిని.

ఇది ఎందుకు ఇంత కఠినంగా అనిపిస్తుంది? ఎందుకంటే బన్యన్ మనకు ఒక తీవ్రమైన హెచ్చరిక ఇస్తున్నాడు. ఒక వ్యక్తి ప్రయాణం మొత్తం పూర్తి చేసినట్లు కనిపించినా, స్వర్గ ద్వారాల వద్దకు చేరుకున్నప్పటికీ, నిజమైన, రక్షించే విశ్వాసం లేకుండా పూర్తిగా నాశనమైపోవచ్చని ఇది మనకు తెలియజేస్తుంది.

ముగింపు

"యాత్రికుని ప్రయాణం" పాత పుస్తకమైనప్పటికీ, అది నేటికీ మన ఆధ్యాత్మిక ప్రయాణానికి సంబంధించిన లోతైన మరియు సవాలుతో కూడిన అంతర్దృష్టులను అందిస్తుంది. దాని పాత్రలు, అడ్డంకులు మరియు ఊహించని పాఠాలు మన స్వంత విశ్వాస ప్రయాణం గురించి లోతుగా ఆలోచించేలా చేస్తాయి. చివరిగా మనల్ని మనం వేసుకోవాల్సిన ప్రశ్న ఇది: ఈ కథలోని ఏ యాత్రికుడు మన ఆధునిక ప్రపంచాన్ని ఎక్కువగా ప్రతిబింబిస్తాడు మరియు మన స్వంత ప్రయాణం గురించి అది మనకు ఏమి చెబుతుంది?

Friday, 5 September 2025

మదర్ థెరీసా (1910-1997)

(26 August 1910 – 5 September 1997)

“ఎదుటివారిని చూసి ప్రేమ పూర్వకంగా నవ్వగలిగితే, అదే వారికి నువ్విచ్చే అందమైన బహుమతి “

మదర్ థెరీసా చిన్న వయస్సులోనే , భారతదేశంలో నన్ గా సేవలందించుటకు తాను పిలువబడ్డానని గ్రహించారు. 1946 వ సంవత్సరములో కలకత్తాలో నివసిస్తూ బోధన వృత్తిని కొనసాగిస్తున్న ఆమె కలకత్తాలోని అత్యంత దయనీయ స్థితిలో ఉన్న బీదవారి మధ్య నివసించి వారికి ఉచిత సేవలను అందించాలని “తన పిలుపులోనే మరొకపిలుపు” ను ఆమె పొందుకున్నారు. ఆమె భారత దేశానికి వచ్చి తన జీవితాంతం వరకు అట్టడుగు స్థితిలో ఉన్న బీద ప్రజలకు, అనాధలకు, అనారోగ్యంతో ఉన్నవారికి చేసిన సేవ మరుపురానిది.

స్కోపే నగరంలో బాల్య జీవితం :

అది సెర్బియా లోని స్కోపే నగరం. అక్కడ ఆల్బేనియాకు చెందిన కుటుంబాలు అనేకం నివసించేవి. బోయాజీన్ కుటుంబం కుడా అందులో ఒకటి. అక్కడి ప్రజలు టర్కిష్ మరియు సెర్బోక్రొయేషియన్ భాషలు మాట్లాడేవారు. ఆల్బేనియన్లు మాత్రం ఇంట్లో ఆల్బేనియన్ భాషనే మాట్లాడేవారు. బోయాజీన్లు ఈస్టర్న్ అర్థడాక్స్ క్రిస్టియన్లుగా పిలువబడే కేథలిక్ లు. స్కోపే లో అనేకులు ముస్లింలు కూడా ఉండేవారు. ఆ నగరంలో మసీదులు, ఎత్తయిన మినారేట్లు ఎక్కువగా ఉండేవి.

నికోలాయ్ బోయాజీన్ మరియు డ్రేనాఫిల్ దంపతులు స్కోపేలో స్థిరపడ్డారు. నికోలాయ్ , మోర్టేన్ అనే ఒక ఇటాలియన్ వ్యక్తితో కలిసి వ్యాపారం చేసేవాడు. తినుబండారాలు, వస్తువులు, లెదర్ సామానులు మొదలగు వాటిని కొనుగోలు చేసి అమ్మేవారు. వారికి ముగ్గురు సంతానం. పెద్ద కుమార్తె అగాథా, కుమారుడు లాజర్ మరియు చిన్న కుమార్తె గోన్జా. వారు ఆతిథ్యం ఇవ్వడంలో ముందుండేవాళ్ళు. అతిథులను రంజింపజేయడానికి పాటలు పాడేవాళ్ళు. వాయిద్యాలను వాయించేవాళ్ళు. వారి ఇంటికి వచ్చే అతిథులు కొందరు మురికిగా ఉండేవారు. వారి నుండి దుర్వాసన వచ్చేది. కొందరికి ఆహారాన్ని , వస్త్రాలను తరచుగా ఇచ్చేవారు. తన చిన్న కుమార్తె గోన్జాతో తల్లి ఈ విధంగా చెప్పేది. “యేసు ఈ విధంగానే గాయాలతో బాధపడ్డాడు గోన్జా, ఇటువంటి ప్రజలకు నీవు సహాయం చేస్తే యేసయ్యకు సహాయం చేసినట్టే “

గోన్జా అనగా ఆల్బేనియన్ భాషలో “పూ మొగ్గ “ అని అర్థం. ఆమె తల్లి తన చిన్న కూతురుని ఎంతో ముద్దుగా గోన్జా అని పిలుచుకునేది. గోన్జా యేసు ఈలోకానికి పసిబిడ్డగా అవతరించిన కారణంగా వచ్చిన ఆనందాన్ని గూర్చి ఆలోచించేది. ఆయన సిలువ వేయబడిన విషయం గూర్చి చింతించేది. ఆరేళ్ళ వయస్సులో అక్కడి చర్చ్ ఆఫ్ సేక్రేడ్ హార్ట్ కు చెందిన బడికి వెళ్ళేది. చిన్నప్పటి నుండే ఆల్బేనియన్, సెర్బో క్రొయేషియన్, టర్కిష్ , ఫ్రెంచ్ మరియు ఇటాలియన్ భాషలు మాట్లాడేది. గోన్జా కవితాత్మకముగా ఉండేది. కథలు రాసేది. అగాథా ఎక్కువ తెలివి గలది. లాజర్ తన తండ్రి వలె ప్రయాణాలు చేయడానికి ఎక్కువగా ఇష్టపడేవాడు.

వారు నివసించే ప్రాంతంలో యుద్ధాలు సర్వసాధారణంగా జరుగుతుండేవి. తమ పాత శత్రువైన టర్కీకి వ్యతిరేకంగా సెర్బ్ లు, అల్బేనియన్లు పోరాడేవారు. గోన్జా తండ్రి యుద్ధసమయంలో మరణించాడు. రాజకీయంగా అతనికి విషం ఇచ్చి చంపారని గోన్జా విన్నది. రాజకీయాలు ఎంత ప్రమాదకరమైనవో గోన్జాకు అర్థం అయ్యింది. తన తండ్రి యొక్క వ్యాపారాన్ని ఆర్ధిక అవసరాల నిమిత్తం తల్లి కొనసాగించింది. స్వయంకృషి తో వ్యాపారాన్ని ఆమె త్వరగానే అభివృద్ధి చేసింది. ప్రతి వ్యక్తీ కూడా సాధారణంగా ఇతరులు ఊహించే దానికన్నా ఎంతో తెలివైనవారు మరియు విలువైనవారు అనే సత్యాన్ని ఆమె తల్లిని చూసి తెలుసుకున్నది. “పేదవాళ్ళు కూడా విలువైన వారే, దేవుని దృష్టిలో వస్తు సంపదకు అసలు విలువ లేదు” అని నమ్మింది గోన్జా. తాను పెద్దయిన తరువాత ఒక ఉపాధ్యాయురాలిగా కావాలని తలంచేది.

గోన్జా చదువులో , చర్చి కార్య కలాపాల్లో ముందుండేది. స్కూల్ లో తానే టాప్ స్టూడెంట్. ఆమె ముఖం ఎత్తయిన నుదురు, మెరుస్తున్న కళ్ళతో ఎంతో తేజస్సుతో ఉండేది. ఆమె ఇంటి పని చేసేది. ఖాళీ సమయాలలో అమ్మతో కలిసి పేదలను దర్శించేది. చర్చి ఫంక్షన్లలో అక్కతో కలిసి పాటలు పాడేది. స్నేహితులతో ఆటలాడేది. పుస్తకాలు మరియు పద్యాలు వ్రాసేది.

ఒకనాడు వారి చర్చి ఫాదర్ ఇగ్నేషియస్ లయోలా మాటలను గోన్జాకు గుర్తు చేశారు . “నేను క్రీస్తు నిమిత్తం ఏమి చేసాను? క్రీస్తు కొరకు నేను ఏమి చేస్తున్నాను? క్రీస్తు కొరకై నేను ఏమి చేయబోవుచున్నాను? “. గోన్జాను అవి ఎంతో ఉత్తేజపరిచాయి. చర్చికి సంబంధించిన బృందంతో కలిసి నూతన కార్యక్రమాలలో ఎంతో ఉత్సాహంగా పాల్గొనసాగింది.

“సహాయం చెయ్యడానికి ఉండాల్సింది డబ్బు కాదు, మంచి మనస్సు”

భారతదేశానికి మిషనరీగా ప్రయాణం :

భారతదేశం గురించి కథలు కథలుగా విన్నా గోన్జాకు ఆ దేశమంటే ఎంతో యిష్టం కలిగింది. అనేక భాషలు, అనేక మతాలు, భారీ సంఖ్యలో ప్రజలు అంతేకాకుండా వారు పడుతున్న వేదన. రవి అస్తమించని బ్రిటిష్ సామ్రాజ్యం ఆధీనంలో భారతదేశం ఉండేది. 1600 సంవత్సరం నుండి బ్రిటిష్ ఆధిపత్యం అధికమయ్యింది. 1800 సంవత్సరం చివరకు అనేకమంది విద్యావంతులైన భారతీయులు కలిసి ఒక జాతీయ ఉద్యమాన్ని ప్రారంభించారు. గోన్జాకు బెంగాల్ ప్రాంతం ఎంతో ఇష్టమైనది. భారతదేశాన్ని గూర్చి తనకు దొరికిన సమాచారాన్ని అంటా చదివింది. ఆమెకు దేవుడు భారతదేశానికి రమ్మంటున్నాడని అర్థమయ్యింది. కాని ఇంట్లో అమ్మ మరియు అక్క, సోదరుడు దీనిని సమర్థించలేదు. ఆమె యవ్వనస్తురాలైనప్పటికీ అయిదు అడుగుల ఎత్తు తో చూడటానికి చిన్న పిల్లలా ఉండేది. నలభై కేజీల బరువు కూడా ఉండేది కాదు. భారతదేశానికి మిషనరీగా వెళ్ళడం అంటే తన కుటుంబంతో పూర్తిగా వేరుపడటమే. కాని ఆమె తల్లి చివరకు విచారంగా “గోన్జా, నీవు వెళ్ళవచ్చు , నా దీవెనలు ఎల్లప్పుడూ నీకు ఉంటాయి. కాని దేవుని కొరకు, క్రీస్తు కొరకు మాత్రమే జీవించుటకు ప్రయాసపడు” అని ఆమెను దీవించింది.

1928 వ సంవత్సరం సెప్టెంబర్ 26 న గోన్జా భారతదేశానికి బయలుదేరింది. ఆమె ఎక్కిన రైలు యుగోస్లోవియా మీదుగా పారిస్ కు చేరింది. ఈ మధ్యలో మరో సిస్టర్ బెటికే తోడయ్యింది. పారిస్ నుండి వారు ఐర్లాండ్ వెళ్ళే ఓడలో ప్రయాణం చేశారు. ఆ ప్రయాణంలో వారికి కొన్ని ఇంగ్లీషు పుస్తకాలు ఇవ్వబడ్డాయి. గోన్జా ఇంగ్లీషు భాషలో ప్రార్ధించడం కూడా నేర్చుకుంది. 1929 వ సంవత్సరం క్రిస్మస్ సమయంలో వారు సిలోన్ కు చేరారు. ఆ తరువాత కొన్ని దినాలకు మద్రాసు చేరారు. అక్కడ ఆమె చూసిన దారిద్ర్యం ఎన్నడూ ఊహించనిది. తాటాకులతో అల్లబడిన చాపలపై కుటుంబాలు వీధులలోనే నివసిస్తున్నారు. బురదనేల మీద నివాసముంటున్నారు. వారికి ఒంటి మీద గుడ్డలు కూడా సరిగా లేవు. ముక్కులకు, చెవులకు ఆభరణాలు ధరించారు. భారతదేశం అంటే ఇదన్నమాట అని తన తోటి సిస్టర్ బెటికే తో అన్నది గోన్జా. జనవరి 6న వారు హుగ్లీ నది ఒడ్డునకు చేరారు. తనకిష్టమైన బెంగాల్ నెల పై అడుగుపెట్టినందుకు గోన్జా ఎంతో సంతోషించింది. 1929 వ సంవత్సరం మే 24 న గోన్జా మరియు బెటికే లను నన్స్ గా అధికారికంగా ప్రకటించారు. ఈ కార్యక్రమం డార్జిలింగ్ లో జరిగింది. గోన్జా ను సిస్టర్ మేరి థెరీసా గా బెటికే ను సిస్టర్ మేరీ మగ్ధలేనే అని నామకరణం చేశారు. వారిరువురు హ్యాబిట్ అనబడే వాదులు వస్త్రాన్ని ధరించి భుజాల క్రింద వరకు తెల్లటి కాలర్ ధరించాలి. తల పై తెల్లని ముసుగు ధరించి దేవదూతల వలె కనిపించసాగారు. వారికి రెండు సంవత్సరాల పాటు శిక్షణ నిచ్చారు. దైవిక సారాంశాలను జ్ఞాపకముంచుకొని బయటకు వల్లేవేయుటను అలవాటు చేసుకున్నారు. బైబిల్ లోని చిన్న వచనములు, కీర్తనలు, పాఠాలు, త్యాగధనుల జీవిత గాథలు వంటి కథనాల కూడికే ఈ దైవిక సారాంశాలు. 1932 వ సంవత్సరంలో తన కుటుంబం నుండి ఒక లేఖను అందుకున్నది సిస్టర్ థెరీసా. తన తల్లి స్కోపే నగరంలోనే ఒంటరిగా నివసిస్తున్నదని మరియు తన అక్క అగాథా సహోదరుడు లాజర్ తిరానా లో నివసిస్తున్నారని , తన తల్లి తానూ చేస్తున్న పని పట్ల ఎంతో సంతోషిస్తున్నట్లుగా తెలుసుకున్నది.

ఆ దినాలలో బ్రిటిష్ వారికి వ్యతిరేకంగా భారతీయుల పోరాటం ఎంతో ఉధృతంగా జరుగుతూ ఉండేది. నాయకుడైన గాంధీని, ఇతర జాతీయ కాంగ్రెస్ నాయకులను చెరసాలలో పెట్టారు. గాంధీ యొక్క వ్యక్తిత్వం థెరీసాను ఆకట్టుకునేది. ఆయనకు కొండ మీడి ప్రసంగం అంతా కంఠతా వచ్చు. “లీడ్ కైండ్లీ లైట్ “అంటూ తానూ ఇష్టపడే క్రైస్తవ గీతాన్ని ఆయన తరచూ పాడుతూ వుంటారు. ఆయన ఒక బలమైన నైతిక శక్తి. ఆ దినాలలో ఆమరణ నిరాహారదీక్ష చేస్తే కోట్లాది భారతీయులు ఆయనకు మద్దతుగా బ్రిటిష్ వారిపై తిరగబడ్డారు. ప్రపంచంలో కూడా సరియైన పరిస్థితులు లేవు. జర్మనీలో నాజీ పార్టీ నాయకుడు హిట్లర్ దుష్ట కార్యాలను జరిగిస్తూ ఉన్నాడు. పోప్ ఉండే ఇటలీ దేశంలో కూడా పరిస్థితులు సమాధానంగా లేవు. ఇటువంటి పరిస్థితులలో థెరీసా తన విధులను సక్రమంగా నిర్వర్తించకపోతే తానొక సామాన్య క్రీస్తు సేవకురాలిగా మిగిలిపోతానని అర్థం చేసుకుంది. బెంగాలీ భాషను కష్టపడి నేర్చుకుంది. ఒక బెంగాలీ స్కూల్ లో చరిత్ర, , భూగోళ శాస్త్రాలను బోధించడం ప్రారంభించారు. 1935 వ సంవత్సరంలో 20 సంవత్సరాల వయస్సు వున్న సిస్టర్ థెరీసా తన బోధనలలో తీరికలేకుండా ఉన్నప్పటికీ అనేకమంది ఇతర నన్ లకు తమ పరీక్షలలో సహాయం చేసింది. వీటితో పాటు రోగులకు కూడా సేవలందించింది. థెరీసా తన చుట్టూ దారిద్ర్యంలో ఉన్న పేదప్రజలు ఏవిధంగా సహాయపడాలి అని ఎల్లప్పుడూ వారి విషయమై మథనపడేది.

1939 నుండి 1944 వరకు అంతటా యుద్ధ మేఘాలు కమ్ముకున్నాయి. 1945 లో ఊహించని పరిణామాలు జరిగాయి అప్పుడు జరిగిన హిందూ ముస్లిం ఘర్షణలలో ఒక్క కలకత్తా నగరంలోనే వేలాదిమంది మరణించారు. ఆ సమయంలో డార్జిలింగ్ కు సదస్సు నిమిత్తం పయనమయిన థెరీసా కు ఒక స్వరం వినిపించింది. “బీదల యొద్దకు వెళ్ళు, కాన్వెంట్ ను విడచి పెట్టు”. కాన్వెంట్ నుండి బయటకు వచ్చి అట్టడుగు వర్గాల ప్రజలతో కలసి జీవిస్తూ తన సేవలను కొనసాగించుటకు థెరీసా పై అధికారులకు వినతి పత్రాన్ని పంపింది.

“నువ్వు ఇతరుల లోపాలను వెతకడం ప్రారంభిస్తే ...ఎవరినీ ప్రేమించలేవు”

మిషనరీస్ ఆఫ్ ఛారిటీ స్థాపన :

థెరిసా పాట్నా లోని మెడికల్ మిషన్ సిస్టర్స్ వద్ద శిక్షణ తీసుకుంది. క్షయ వ్యాధి మరియు కుష్ఠు వ్యాధిగ్రస్తులను దగ్గరనుండి చూశారు. అలా పరిశీలించడమే కాకుండా ఆ వ్యాధిగ్రస్తులకు సేవచేయడం ప్రారంభించారు. మరణించే స్థితిలో ఉండే అనేకులను చేతులు పట్టుకొని వారిని ఓదార్చేది. రోగి దగ్గర లేనప్పుడు వారి పరుపులు మార్చడం , రోగులకు స్నానం చేయించడం, ఇంజెక్షన్లు చేయడం ఆమె నేర్చుకున్నారు. స్త్రీలకు ప్రసవ సమయంలో కూడా ఆమె సహాయం చేసేవారు.

1948 వ సంవత్సరం డిసెంబర్ 8 వ తారీఖున తిరిగి కలకత్తా చేరుకున్నారు. తన చుట్టూ ప్రక్కన గల మురికి గుదీసెలలొ నుండి 5 గురు పిల్లలను తీసికొని వారికి పెరెల్ లేక ప్రక్కన గల ఖాళీ స్థలంలో చదువు నేర్పడం ప్రారంభించారు. కొద్ది రోజులలోనే ఆ బిడ్డలు ఆమె కొరకు ప్రతిరోజూ ఎదురు చూడటం ఆరంభించారు. తమను తాము పరిశుభ్రంగా ఉంచుకోవడం వారికి నేర్పారు. పరిశుభ్రత, అక్షరాభ్యాసత తో పాటు మంచి అలవాట్లు, మాట విషయాలను కూడా వారికి బోధించారు. ఊహించని రీతిలో కొందరు ఆమెకు సహాయం చేయడం ప్రారంభించారు, కొందరు ఆహారం, సబ్బులు, పాలు మొదలైనవి తెచ్చి ఇవ్వసాగారు. త్వరలోనే 35 మంది పిల్లలు చేరారు. కొన్ని దినాల తరువాత కలకత్తా కార్పోరేషన్ నుండి నిధుల కొరకు దరఖాస్తు చేసుకోమని కొందరు సలహా ఇచ్చారు. కాని ప్రభుత్వ సహాయంతో కాకుండా స్వచ్చందంగానే సేవ చేయాలని విశ్వాసంతో అడుగు ముందుకేశారు. ఆ తరువాత ఒక ఉచిత క్లినిక్ ను కూడా ఆమె ప్రారంభించారు. తరువాతి దినాలలో కలకత్తా లోని ఇరుకైన ప్రాంతంలో గోమ్స్ అనే భారత సంతతి వారికి చెందిన వారు తమ గృహాన్ని థెరీసా సేవల నిమిత్తమై ఉచితంగా ఇచ్చారు. ఆమెతో పాటు సహకరించడానికి మరో ఇద్దరు సిస్టర్లు ముందుకు వచ్చారు. “సంతోషంతో మీ సేవలను అందివ్వండి” అని థెరీసా పదే పదే వేడుకునేవారు. మనుష్యులకు సహాయం చేస్తే యేసుకు సహాయం చేసినట్లే అని ఆమె ఎల్లపుడూ జ్ఞాపకం చేసుకుంటారు.

థెరీసా ఒక చక్కని క్రమశిక్షణ గల ప్రణాళికను తన వసతి గృహంలో అనుసరించేవారు. ఎప్పుడు ప్రార్ధించాలి? తినాలి? ఇంటి నుండి బయటకు వెళ్ళాలి? మొదలగు పనివేళ కొరకు గంటను మ్రోగించేవారు. 1950 సంవత్సరాని కల్లా మిషనరీస్ ఆఫ్ చారిటీస్, కలకత్తా దయాసిస్ నందు ఒక చాపెల్ ప్రారంభమయ్యింది. 1952 లో “నిర్మల్ హృదయ్” ను ప్రారంభించారు. ఆ వసతి గృహంలో అందరూ ఆమెను ‘మదర్’ గా సంబోదించేవారు. మరణావస్థ లో ఉన్న పేదలను సిస్టర్లు మాత్రమే కాకుండా ఆరోగ్య విభాగం వారు కూడా నిర్మల్ హృదయ్ కు తీసుకొని రాసాగారు. అనేకులు దానిని ‘ చనిపోవుచున్న వారికి ఆశ్రయ గృహము’ అని పిలువసాగారు. చనిపోతున్న వారిని ఆఖరు క్షణాలలో క్రైస్తవులుగా మారుస్తున్నారని పుకార్లు వచ్చాయి. కాని థెరీసా ఏ ఒక్కరికీ జవాబు నిచ్చేవారు కాదు. చిరునవ్వుతో “ దేవుడు మిమ్మును కాపాడతాడు, ఆయన మిమ్మును ప్రేమిస్తున్నాడు “ అని మాత్రమే పలికేవారు.

1961 వ సంవత్సరానికంతా 130 మంది సిస్టర్లు సేవలో ఉన్నారు. బెంగాల్ లోని అసాన్సోల్ నందు కుష్ట సేవా కేంద్రాన్ని ప్రారంభించారు.1962 వ సంవత్సరం లో మహారాష్ట్ర ప్రాంతంలో మరొక సేవా సదనాన్ని ప్రారంభించారు. ఆ సంవత్సరం సెప్టెంబర్ నెలలో ప్రధాని జవహర్ లాల్ నెహ్రూ థెరీసా ను రాష్ట్రపతి భవన్ కు ఆహ్వానించారు. 1984 సంవత్సరానికంతా 270 హౌస్ లలో 2,400 మంది సిస్టర్లు 70 హౌస్ లలో 500 మంది బ్రదర్లు పరిచర్యలో ఉన్నారు. వారితో పనిచేసే కొ- వర్కర్ల సంఖ్య లక్షకు మించే ఉంటుంది. పీడిత ప్రజలు, వ్యభిచారులు, ఎయిడ్స్ బాధితులు వంటి వారికి నూతన సేవలు ఆరంభించారు. 1996 లో థెరీసా తన వ ఏట గుండెపోటు బారిన పడ్డారు. కాని ఆమె అనారోగ్యము నుండి కోలుకొని తిరిగి తన సేవా కార్యక్రమాలను కొనసాగించారు. 1997 వ సంవత్సరం సెప్టెంబర్ 5 న ఉదయకాలపు ఆరాధనకు హాజరయిన థెరీసా తీవ్ర గుండెపోటుకు గురై తుదిశ్వాస విడిచారు.

ప్రతివాళ్ళు గొప్ప సేవలు చెయ్యలేకపోవచ్చు

కాని చేసిన చిన్న సేవ గొప్పగా ఉండాలి

మనిషిని పట్టి పీడించే పెద్ద వ్యాధి కుష్ఠు రోగమో, క్షయనో కాదు

తాను ఎవ్వరికీ అక్కర్లేదనే భావనే !

ముగింపు :

మదర్ థెరీసా 1979 వ సంవత్సరం లో నోబుల్ బహుమతి తో సహా అనేక అంతర్జాతీయ , జాతీయ అవార్డులను తన సేవలకుగాను అందుకున్నారు. ఒక ఆశ్రయ గృహము, ఒక అనాథ ఆశ్రయము, ఒక కుష్ఠు రోగుల కాలనీ, వివిధ వైద్య కేంద్రాలు, లెక్కించలేని సంఖ్యలో నిరాశ్రయులకు ఆశ్రయాలు భారత దేశం అంతటా మరియు అంతర్జాతీయంగా స్థాపించబడ్డాయి. ఆమె చిన్న రూపం ప్రపంచవ్యాప్తంగా కనికరానికి మారుపేరుగా నిలిచిపోయింది. అభాగ్యులు అన్నివిధాలా బలపరచబడి గుర్తింపు పొందాలని ప్రత్యేకించి యేసు ప్రేమతో నింపబడి శక్తి పొందాలని మదర్ థెరీసా వారిని వెదుకుతూ వెళ్లి తన సేవలను అందించారు. ఆల్బేనియాకు చెందిన ఈ చిన్న పుష్పం భారతదేశం అంతటా తన సేవా పరిమళాలను వెదజల్లింది. క్రీస్తు ప్రేమకు చిహ్నంగా ప్రజల హృదయాలలో నిలిచిపోయింది.

Visit https://missionariesofcharity.org/