డాక్టర్ ఐరిస్ పాల్
మన్యంలో వెలుగు - భారతీయ వైద్య మిషనరీ
“వైద్యము చేయుట నా జీవితము - నా పని ముగించేవరకు చేస్తూనే ఉంటాను”
అది ఒరిస్సా రాష్ట్రం, మల్కనగిరి జిల్లాలోని మన్య ప్రాంతం. అక్కడ బోండో జాతి ప్రజలు ఎక్కువగా నివసిస్తారు. వారు ఆదివాసీలు. తమ శత్రువులను వాడియైన బాణాలతో ఏ సంకోచమూ లేకుండా చంపేయగలరు. వారి తెగలోనూ అనేక మంది పురుషులు చంపబడ్డారు. వారి తెగలో స్త్రీ , పురుషులు కలిసి సారాయిని సేవిస్తారు. శిశువు పుట్టగానే వాని నాలుక మీద ఒక సారాయి చుక్కను వేయడం వారి ఆచారం. వారి ఆచారాలలో కొన్ని మంచివి మరికొన్ని మూఢమైనవి, అతీత శక్తులతో కూడినవి ఉంటాయి.
డాక్టర్ ఐరిస్ గ్రేస్ రాజకుమారి మరియు ఆమె భర్త డాక్టర్ పాల్‌ల వివాహం 25 జనవరి 1972 న జరిగింది. తరువాత అక్టోబరు 1977 వ సంవత్సరంలో ఆ మన్య ప్రదేశానికి ఐఇయం మిషన్ తరుపున వైద్య పరిచర్య నిమిత్తమై పంపబడ్డారు. 36 ఏళ్ళ ప్రాయంలో వున్న డాక్టర్ పాల్ అనతికాలంలోనే తీవ అస్వస్థతకు లోనై సి.యం.సి, వెల్లూరు ఆసుపత్రిలో చేర్చబడ్డారు. ఆయన కిడ్నీ ఒకటి పూర్తిగా చెడిపోయిందని వైద్యులు తెలిపారు. ఆయన అనారోగ్యం నుండి కోలుకున్న పిమ్మట మరల బోండో ప్రజల మధ్యకు వెళ్ళారు. ఐరిస్ అక్కడ రోడ్డు ప్రక్కనే తన క్లినిక్‌ను ప్రారంభించింది. పాల్ గాయాలు కట్టుటలో,రోగులతో మాట్లాడుటలో సహాయం చేసేవారు. ఆ ప్రాంతములోని కొందరు కోయ తెగవారు దేవుని తెలుసుకొని క్రైస్తవులయ్యారు. 1986 లో డాక్టర్ పాల్ మరల తీవ్ర అస్వస్థతకు లోనయ్యారు. సెప్టంబర్ 30 వ తారీఖున ఆపరేషన్ జరిగినప్పటికి, అది విఫలమై ప్రభువు చెంతకు కొనిపోబడ్డారు. డాక్టర్ ఐరిస్ పాల్ ఎంతో వేదనకు గురి అయినప్పటికి తన భర్త విడిచిన పరిచర్యను తిరిగి కొనసాగించుటకు పూనుకున్నారు. ఆమె రీచింగ్ హాండ్ సొసైటీని 1993లో స్థాపించి తమ కార్యక్రమాలను ఆ ప్రాంతంలో విస్తరించారు.
డాక్టర్ ఐరిస్ గ్రేస్ రాజకుమారి 1945 వ సంవత్సరం తమిళనాడు రాష్ట్రంలో జన్మించారు. నలుగురు పిల్లలలో పెద్దదానిగా, ఒక గౌరవప్రదమైన, సకల సౌకర్యాలు కలిగిన ఒక ఉన్నత, భక్తి గల కుటుంబంలో పెరిగారు. ఆమె తండ్రి తమిళనాడు గవర్నమెంట్ లో చీఫ్ ఇంజనీరుగా పనిచేసేవారు. వారు దేశంలోని అనేక ప్రాంతాలలో నివసించుటచే ఐరిస్ హిందీ భాషను కూడా అనర్గళంగా మాట్లాడగలిగేది. చిన్నపిల్లగా వున్నపుడు ఎంతో చురుకుగా, అల్లరిగా, పొగరుగా వుండి తల్లిదండ్రుల ఆశలకు వ్యతిరేకంగా నడచుకునేది. కాని చదువుల్లో మాత్రం ఎంతో చురుకుగా వుండేది. ఆమె చెన్నై లోని మహిళా క్రిస్టియన్ కళాశాలలో బి.యస్‌సి, జువాలజీ విభాగంలో అత్యున్నత ప్రతిభను కనపరిచింది. ఆ తరువాత ఫాతిమా కాలేజీ, మధురై మెడికల్ కళాశాల మరియు కిల్‌పాక్ మెడికల్ కళాశాలలో ఎం.బి.బి.యస్ పీడియాట్రిక్స్ విభాగంలో గోల్డ్‌ మెడల్ సాధించింది.
ఆమె తన 13వ ఏటనే తన స్కూల్ టీచర్ యేసు ప్రభువును స్నేహితునిగా చేసుకోవాలని కౌన్సిల్ చేసినపుడు తన హృదయాన్ని దేవునికి సమర్పించింది. తన తల్లి యొక్క ప్రార్ధనా జీవితం ఆమెను ఎంతగానో ప్రభావితం చేసింది. ఉమెన్స్ క్రిస్టియన్ కళాశాలలో చదువుకుంటున్నప్పుడు UESI వారితో కలిసి విద్యార్ధి పరిచర్యలో పాల్గొన్నారు. ఆమె తన స్నేహితులను అక్కడ జరిగే ఇయు (ఇవాంజిలికల్ యూనియన్) క్యాంప్స్ మరియు రిట్రీట్స్‌కి ఆహ్వానించెడివారు. అంతేకాకుండా ఇమ్మాన్యుయేల్ మెథడిస్ట్ చర్చి సభ్యురాలిగా క్వయిర్లో పాల్గొనేవారు. ఒక యవ్వనస్తుల కూడికలో డాక్టర్ శాం కమలేశన్ గారు యవ్వనస్తులను మురికివాడలలో పరిచర్యకు వాలంటీరుగా సేవచేయుటకు ఇచ్చిన సవాలుకు ప్రతిస్పందించి వాలంటీరుగా పరిచర్యలో తన సేవలను అందించారు. ఎం.బి.బి.యస్ పూర్తి చేసిన పిమ్మట, ఆఫ్రికా దేశములో మిషనరీగా సేవలందించిన Albert Schwetzer జీవితమును చదువుట ద్వారా ఇండియా దేశములో అట్టడుగున పేదరికములో ఉన్న అనేకులకు తన సేవలను అందించాలని పురికొల్పబడ్డారు.
వివాహానికి పూర్వము డాక్టర్ పాల్ గారి మిషనరీ పరిచర్యను గురించి ఐరిస్ విని అతని సేవల పట్ల ఆకర్షితురాలయ్యారు. వారు వివాహానంతరము మొదట ఇండియన్ మిషనరీ సొసైటీ ద్వారా తమ సేవలను అందించాలని దేవుని పిలుపును పొంది ఒరిస్సాలోని మల్కనగిరి ప్రాంతంలో ప్రారంభించారు. ఇక్కడి ఆదివాసీ తెగలలో సాధరణంగా కనిపించే మలేరియా, ట్యుబర్‌క్లోసిస్, డిసెంట్రీ, చర్మ వ్యాధులు మరియు గర్భిణీ స్త్రీలకు ప్రసవము చేయుటలో సహాయపడ్డారు. తరువాత బోండో తెగల మధ్య పని చేయ సంకల్పించారు. వారు అక్కడ జరిగే స్థానిక మార్కెట్టు లేదా సంతలలో రోడ్డు ప్రక్కన క్లినిక్ నడుపుట ద్వారా వారితో పరిచయాలు పెంచుకున్నారు. వారికి నూతన నాగరిక పద్ధతులను వారి భాషలోనే తెలియజేసేవారు. అక్కడి స్త్రీల కొరకై ఒక ప్రత్యేక 'ఉమెన్స్ హెల్త్ కేర్'ను ఆరంభించారు.
డాక్టర్ పాల్ గారి మరణానంతరం డాక్టర్ ఐరిస్ మరల మల్కనగిరి ప్రాంతానికి వచ్చి తమ మిషనరీ పరిచర్యకు పునరంకితమయ్యారు. ఎఫికార్(Evangelical Fellowship of India Commission on Relief) అనే సంస్థతో కలిసి అక్కడి వారికి అనేక విద్యాకార్యక్రమాలను రూపొందించి వారి అక్షరాస్యతను పెంచుటలో ఎనలేని కృషి చేశారు. సెయింట్ స్టీఫెన్స్ చర్చిని మల్కనగిరిలో నిర్మించి అనేక సంఘాలను ఇండియన్ మిషనరీ సొసైటీలో చేర్చారు. తరువాత సెయింట్ లూక్స్ వైద్యశాలను కూడా అక్కడే స్థాపించారు.
బొండో జాతి ప్రజలు అనేకులు చెరసాలలో వుండుటచే వారిని సంస్కరించుటకుగాను అనేక సాంస్కృతిక కార్యక్రమాలను చేపట్టారు. వారికి పాటలు, ఆటలు, టెలివిజన్ ద్వారా, బైబిల్ గ్రూపుల ద్వారా, సంఘ ఆరాధనల ద్వారా మరియు కూరగాయలను సాగు చేయుట ద్వారా వారిని చైతన్య పరిచారు. EFICOR సంస్థ సహాయముతో వారిని చెరసాల నుండి విడుదల చేయుటకు కావలసిన మెళుకువలను తెలుసుకొని వారిని విడిపించి, ఉద్యోగ అవకాశాలను కల్పించుటలో తోడ్పడ్డారు. మల్కనగిరి ప్రాంతంలో రెండు సంవత్సరాలలో గొట్టేన్ పల్లి నీటి డ్యామ్ ను నిర్మించుటలో తోడ్పడినారు. 300 బావులను త్రవ్వించి పంపుల ద్వారా నీటి సరఫరా అయ్యేటట్లు చేశారు. అనేక గ్రామాలలో వేల మంది పిల్లలకు వ్యాక్సినేషన్ చేసారు. బోండోల యొక్క సాంఘిక, ఆర్ధిక స్థితిగతులలో మార్పు తేవడానికి అవిరళంగా కృషి చేసారు. డాక్టర్ ఐరిస్ అనేక యవ్వన భారత దేశ మిషనరీలకు ఆదర్శంగా నిలిచారు. పలు జాతీయ, అంతర్జాతీయ కాన్‌ఫరెన్స్‌లలో ఉపన్యసించి వారికి మార్గదర్శకం చేసారు.
రీచింగ్ హాండ్ సొసైటీ ద్వారా మల్కనగిరి ప్రాంతంలో 926 గ్రామాలకుగాను 700 గ్రామాలను చేరగలిగారు. 120 గ్రామాలలో అక్షరాస్యతను పెంచగలిగారు. 50 గ్రామాలు మరియు చెరసాలలలో ఆరాధనా స్థలాలను నెలకొల్పారు. 2004వ సంవత్సరములో సంస్థ యొక్క ఎక్సి‌క్యూటివ్ సెక్రటరీ పదవి నుండి ఆమె విరమణ తీసుకున్నారు. ప్రస్తుతము ఆమె కుమారుడు బ్రదర్ రెమో పాల్ ఆ సంస్థకు ఎక్సి‌క్యూటివ్ డైరెక్టర్‌గా మరియు కోడలు డాక్టర్ సూసన్ పాల్ మెడికల్ సూపరెండెంట్‌గా తమ సేవలను కొనసాగిస్తున్నారు .
డాక్టర్ ఐరిస్ తన పరిచర్యలో అనేక అవార్డులను అందుకున్నారు. 1988లో ‘యోక్ ఫెలో’ అవార్డును ‘డైరెక్ట్ మిషన్ ఎయిడ్ సొసైటీ’ వారిచే మరియు 1996లో ‘రాబర్ట్ పియర్స్’ ఇంటర్నేషనల్ అవార్డును ‘వరల్డ్ విజన్’ సంస్థ వారిచే పొందారు.
"వైద్యము చేయుట నా జీవితము, దానిని నేను ఒక పనిలా భావించను. అది తప్ప వేరొక పని చేయాలని నేను ఎప్పుడూ ఆలోచించను. ప్రజలు వైద్యము నిమిత్తము అదనపు సమయాల్లో వచ్చినా నేను కాదనను. నా పనిని ముగించేవరకు నేను చేస్తూనే వుంటాను." - అని పలికే డాక్టర్ ఐరిస్ పాల్ జీవితం, మన సంఘాన్నిసమాజాన్ని దేవుని కోసం గెలవాలనే దర్శనం కలిగి పరిచర్యలో పాల్గొంటున్న ప్రతి ఒక్కరికి ఎంతో స్ఫూర్తిదాయకంగా ఉండును గాక!
(డాక్టర్ ఆర్.ఎ.సి.పాల్ మరియు డాక్టర్ ఐరిస్ పాల్ యొక్క మిషనరీ పరిచర్యను గురించి 1998వ సంవత్సరంలో బ్యూలా వుడ్ మరియు లలిత చెల్లప్ప గార్లు రచించిన 'పయనీరింగ్ ఆన్ ద పిండ" అను పుస్తకాన్ని 'ఇండియన్ లిటరేచర్ సర్వీస్ ' వారు ముద్రించారు. ఆసక్తి గలవారు ఆ పుస్తకం ద్వారా వారి పరిచర్యను గూర్చిన మరెన్నో విషయాలను తెలిసికొనగలరు.)
🌿 మరచిపోయిన పుస్తకం నుండి క్రైస్తవ భక్తిపై 4 ఆశ్చర్యకరమైన నిజాలు
✨ పరిచయం: ఈ రోజుల్లో నిజమైన విశ్వాసం
నిజమైన విశ్వాసంతో జీవించడం ఎప్పుడూ సులభం కాదు.
ఈ రోజుల్లో, మనం చాలా విషయాల్లో తలమునకలై ఉంటాం.
ఆధ్యాత్మిక జీవితం కూడా ఒక పనిగా మారిపోతుంది—ఒక చిన్న ప్రార్థన, ఒక పాడ్‌కాస్ట్, ఒక బైబిల్ అధ్యాయం.
మన హృదయం లోతుగా ఉండాలని కోరుకుంటాం, కానీ బాహ్య గౌరవంతో సరిపెట్టుకుంటాం.
అలాంటి సమయంలో, పాతకాలపు పుస్తకాలు మనకు స్పష్టమైన మార్గదర్శనం ఇస్తాయి.
Christian Devotedness అనే పుస్తకం మన హృదయాన్ని పరీక్షిస్తుంది.
ఇది మనం నిజంగా క్రీస్తును అనుసరిస్తున్నామా అనే ప్రశ్నను ఎదురుగా ఉంచుతుంది.
1️⃣ గౌరవప్రదమైన జీవితం—ఒక ఆధ్యాత్మిక మోసం
ఈ పుస్తకం ఒక ప్రమాదాన్ని హెచ్చరిస్తుంది:
బయటకు మంచి క్రైస్తవంలా కనిపించడం, కానీ లోపల స్వార్థంతో జీవించడం.
లూకా 16వ అధ్యాయంలోని ధనవంతుడి ఉదాహరణను చూపిస్తుంది.
అతను చెడు పనులు చేయలేదు. కానీ అతని హృదయం ఈ లోకంలోనే ఉండిపోయింది.
“అతను దేవునికోసం కాదు—తనకోసం జీవించాడు.”
ఈ హెచ్చరిక ధనవంతులకు మాత్రమే కాదు.
మన హృదయం ఈ లోకపు ఆనందాల్లో నిమగ్నమై ఉంటే, అది నిజమైన భక్తి కాదు.
2️⃣ మన హృదయం మారితే, మన ఖర్చు కూడా మారాలి
ఈ పుస్తకం మన ఆర్థిక జీవితం గురించి బలమైన మాట చెబుతుంది.
నిజమైన క్రైస్తవుడు తన సొత్తుల యజమాని కాదు—ఆయన ఒక సేవకుడు.
మన డబ్బు, సమయం, ప్రతిభ—all దేవునికి చెందాయి.
“ఎవరైనా నిజంగా మారినవాడైతే, అతని జేబు కూడా మారాలి.”
మన ఖర్చు మన విశ్వాసాన్ని చూపిస్తుంది.
మన అవసరాలకు పౌండ్లు ఖర్చు చేస్తాం, కానీ దేవుని పనికి పెనీలు మాత్రమే ఇస్తాం.
ఇది మనం నిజంగా ప్రభువును “Lord” అని పిలుస్తున్నామా అనే ప్రశ్నను లేవనెత్తుతుంది.
3️⃣ దేవుని బలము—మన బలహీనతలో పనిచేస్తుంది
ఈ లోకం బలాన్ని, ప్రతిభను, ఆత్మవిశ్వాసాన్ని గొప్పగా చూస్తుంది.
కానీ ఈ పుస్తకం చెబుతుంది: మన బలం దేవుని పనికి అడ్డుగా ఉంటుంది.
మనము బలంగా ఉన్నప్పుడు, దేవుని మీద ఆధారపడటం మరిచిపోతాం.
గిద్యోనును గుర్తు చేస్తుంది—తనను “తక్కువవాడిని” అనుకున్నాడు, కానీ దేవుడు అతనిని శక్తివంతుడిగా మార్చాడు.
దేవుడు బలహీనులను ఉపయోగిస్తాడు, ఎందుకంటే అప్పుడు ఆయన బలము స్పష్టంగా కనిపిస్తుంది.
“మనము మనలో బలహీనంగా ఉన్నప్పుడు మాత్రమే, ప్రభువులో బలంగా ఉంటాము.”
4️⃣ భూమిపై ఉన్నప్పుడు మాత్రమే కొన్ని అవకాశాలు ఉంటాయి
ఈ పుస్తకం చివరలో ఒక ఆశ్చర్యకరమైన నిజాన్ని చెబుతుంది:
మనము భూమిపై ఉన్నప్పుడు మాత్రమే కొన్ని ప్రత్యేకమైన సేవా అవకాశాలు ఉంటాయి.
పరలోకంలో పాపం ఉండదు, బాధ ఉండదు, అవసరం ఉండదు.
కానీ భూమిపై, మనము ప్రేమను చూపించగలము, త్యాగం చేయగలము, ఆశను పంచగలము.
“మీరు ఇప్పుడు ఉన్నప్పుడు మాత్రమే, కొన్ని సేవా అవకాశాలు ఉంటాయి—పరలోకంలో ఉండవు.”
ఇది మన సేవకు విలువను ఇస్తుంది.
ఇప్పుడు మనం చేసే త్యాగం, దేవునికి నిజమైన కృతజ్ఞతను చూపిస్తుంది.
🌅 ముగింపు: మనం నిజంగా మేల్కొన్నామా?
ఈ నాలుగు పాఠాలు మన విశ్వాసాన్ని లోతుగా పరిశీలించమంటాయి.
ఇది ఒక “సురక్షిత” జీవితం కాదు—ఇది ఒక త్యాగభరితమైన, దేవుని ప్రేమకు ప్రతిస్పందన.
మన హృదయాన్ని మార్చుతుంది, మన ఖర్చును ప్రభువుకు అంకితం చేస్తుంది,
మన బలహీనతను దేవుని బలంగా మారుస్తుంది,
మన సేవను ఒక విలువైన అవకాశంగా చూస్తుంది.
ఒక మరణిస్తున్న క్రైస్తవుడు ఇలా అన్నాడు:
“అయ్యో! మనం ఇంకా సగం మేల్కొన్నవారమే!”
మనము నిజంగా మేల్కొనాలంటే, దేవుని ఆలోచనలతో ఎక్కువగా సంభాషించాలి.
మన స్వంత హృదయపు అనుమానాలతో కాదు—ఆయన వాక్యంతో.
అదే నిజమైన భక్తికి మార్గం.
🌿 Four Surprising Truths About Christian Devotion from a Forgotten Classic
✨ Introduction: Faith in a Distracted Age
Living with deep faith is hard. In today’s world of constant noise, screens, and schedules, it’s easy to treat our spiritual life like another task—something squeezed into a busy day. We want to follow Christ with our whole hearts, but often settle for being “respectable” Christians.
Sometimes, the clearest wisdom comes from old, forgotten voices. One such voice is found in a 19th-century book called Christian Devotedness. It doesn’t offer comfort—it offers challenge. It asks us to look closely at our hearts, our habits, and our purpose. Here are four powerful truths from that book that still speak to us today.
1️⃣ Respectability Can Be a Spiritual Trap
The book warns us about a kind of faith that looks good on the outside but is hollow inside. It’s not openly sinful. It follows the rules. But it’s centered on self—on comfort, success, and personal pleasure.
The author points to the rich man in Luke 16. He wasn’t evil. He wasn’t accused of any crime. But he lived for himself. His heart was tied to this world. That was his downfall.
“He lived to himself—not to God.”
This warning isn’t just for the rich. It’s for anyone who lives a safe, self-pleasing life while calling it devotion. True faith isn’t about avoiding scandal—it’s about surrendering the heart.
2️⃣ A Converted Heart Should Lead to a Converted Wallet
The book makes a bold claim: if your faith is real, it will show in how you use your money. A Christian is not an owner, but a steward. Everything we have belongs to Christ.
Yet many people spend freely on themselves and give sparingly to God’s work. The author puts it plainly:
“I doubt if any man be really converted, whose pocket is not converted.”
This isn’t about guilt—it’s about alignment. If Christ is Lord of our lives, He must also be Lord of our resources.
3️⃣ God’s Power Works Best in Our Weakness
We often think we need to be strong, skilled, and confident to serve God. But the book says the opposite: our strength can get in the way. When we rely on ourselves, we forget to rely on Him.
The author points to Gideon—a man who felt weak, yet was used mightily by God. He also reminds us that David couldn’t fight in Saul’s heavy armor. God chooses the weak to show His strength.
“It is only when we are consciously weak in ourselves, that we are strong in the Lord.”
This truth is freeing. We don’t need to be impressive. We need to be available.
4️⃣ Earthly Struggles Are a Sacred Privilege
Here’s the most surprising idea: we have spiritual privileges now that we won’t have in heaven. Why? Because heaven is perfect. There’s no pain, no hate, no need.
But here on earth, we can show love in a broken world. We can serve when it’s hard. We can give when it costs us something. That kind of devotion is only possible now.
“You have privileges here, which you will not have in heaven.”
This moment—this life—is our chance to live out gratitude through action.
🌅 Conclusion: Waking Up to True Devotion
These four truths challenge us to go deeper. They call us to a faith that is not just polite or comfortable, but radical and real. A faith that gives, serves, and surrenders.
At the end of the book, the author quotes a dying saint who said:
“Ah! dear brother, we are only half awake!”
Maybe that’s true of us too. Maybe we’re just beginning to understand what it means to live fully for Christ. The path forward is clear: spend more time with God’s thoughts, and less with our own. That’s how we wake up.
ఈ రోజుల్లో పిల్లలను పెంచడం గతంలో కంటే చాలా క్లిష్టంగా మారిందని చాలా మంది తల్లిదండ్రులు భావిస్తున్నారు. బర్నా గ్రూప్ చేసిన పరిశోధన ప్రకారం, ఈ సంక్లిష్టతకు ప్రధాన కారణం టెక్నాలజీ.
ఈ సమస్యను ఎదుర్కోవడానికి, ఆండీ క్రౌచ్ రాసిన "ది టెక్-వైజ్ ఫ్యామిలీ" అనే పుస్తకంలోని కొన్ని ఆశ్చర్యకరమైన మరియు ప్రభావవంతమైన విషయాలను పరిశీలిద్దాం. ఇవి కేవలం చిట్కాలు కావు; ఇంట్లో టెక్నాలజీని దాని సరైన స్థానంలో ఉంచడానికి, తద్వారా మన కుటుంబాల యొక్క నిజమైన లక్ష్యం—జ్ఞానం మరియు ధైర్యం గల వ్యక్తులుగా ఎదగడం—పై దృష్టి పెట్టడానికి ఇవి ఒక కొత్త దృక్పథాన్ని అందిస్తాయి.
1. టెక్నాలజీ మనల్ని బలహీనులుగా చేస్తుంది, కేవలం జీవితాన్ని సులభతరం చేయడమే కాదు
కుటుంబ జీవితం యొక్క ప్రధాన లక్ష్యం జ్ఞానం మరియు ధైర్యాన్ని పెంపొందించుకోవడమే అయితే, టెక్నాలజీ యొక్క "అంతా సులభం" అనే వాగ్దానం దీనికి ఆటంకం కలిగిస్తుందని క్రౌచ్ వాదిస్తారు. ఈ వాదనను అర్థం చేసుకోవడానికి, మనం 'సాధనం' మరియు 'సాంకేతికత' మధ్య వ్యత్యాసాన్ని గుర్తించాలి.
ఇంటర్నెట్ వంటి సాంకేతికత సాధనాలకు నైపుణ్యం మరియు అభ్యాసం అవసరం. వాటిని ఉపయోగించడం ద్వారా, మనం సామర్థ్యాలను పెంచుకుంటాము. దీనికి విరుద్ధంగా, ఆధునిక సాంకేతికత ఎటువంటి ప్రయత్నం లేకుండా "అది పనిచేస్తుంది" అనేలా రూపొందించబడింది. విషయాలు సులభంగా ఉన్నప్పుడు జ్ఞానం మరియు ధైర్యం అలవడవు; అవి ప్రయత్నం, సవాలు మరియు కష్టాలను అధిగమించడం ద్వారా సంపాదించబడతాయి. ఈ ఎదుగుదలకు అవసరమైన కష్టాన్ని తొలగించడం ద్వారా, టెక్నాలజీ అనుకోకుండా పిల్లలు మరియు పెద్దలలో వ్యక్తిగత ఎదుగుదలను కుంటుపరుస్తుంది.
టెక్నాలజీ మానవ సామర్థ్యానికి ఒక అద్భుతమైన వ్యక్తీకరణ. కానీ ప్రతిచోటా సులభత్వాన్ని అందించే ఏదీ మానవ సామర్థ్యాలను వాస్తవంగా పెంపొందించడానికి (దాదాపు) ఏమీ చేయదు.
2. విసుగుకు విరుగుడు వినోదం కాదు... మరింత విసుగే
ఆశ్చర్యకరంగా, విసుగు అనేది ఒక ఆధునిక ఆవిష్కరణ; ఇది గత కొన్ని వందల సంవత్సరాలలోనే ఉద్భవించింది. ఇక్కడ ఒక విరోధాభాస ఉంది: మనం పిల్లలను (మరియు మనల్ని) స్క్రీన్‌ల యొక్క అధిక వేగం మరియు అధిక స్పష్టతతో ఎంత ఎక్కువగా వినోదపరుస్తామో, మనం "సాధారణ విషయాల సమృద్ధి" పట్ల అంతగా సున్నితత్వాన్ని కోల్పోతాం.
ఉదాహరణకు, మన పెరట్లోని చెట్ల మధ్య అకస్మాత్తుగా ఎగిరిపోయే ఎర్రటి కార్డినల్ పక్షి యొక్క అందాన్ని లేదా చంద్రుడు లేని రాత్రి ఆకాశంలో మెరిసే ఉల్క యొక్క అద్భుతాన్ని ఊహించుకోండి. ఈ అరుదైన దృశ్యాలు మనల్ని ఆశ్చర్యపరుస్తాయి. కానీ స్క్రీన్‌లు నిరంతరం అలాంటి ప్రకాశవంతమైన రంగులను, వేగవంతమైన కదలికలను అందిస్తూ మనల్ని వాటికి అలవాటు పడేలా చేస్తాయి. ఫలితంగా, ఆకాశం రంగులు మారుతున్న కొద్దీ ఆకుపచ్చ రంగులో కనిపించే అనంతమైన వైవిధ్యాలు వంటి వాస్తవ ప్రపంచంలోని సాధారణ సౌందర్యాన్ని ఆస్వాదించే మన సామర్థ్యం తగ్గిపోతుంది. ఇది మనల్ని విసుగు నుండి దూరం చేయడానికి బదులుగా, మరింతగా విసుగుకు గురయ్యేలా చేస్తుంది.
ఈ ఆలోచన మనల్ని పునరాలోచింపజేస్తుంది: మన పిల్లల అసహనాన్ని 'నయం చేయడానికి' మనం వారికి స్క్రీన్ ఇచ్చినప్పుడు, మనం వారికి నిజంగా ఏమి ఇస్తున్నాము? విసుగు అనేది మన సృజనాత్మకత, శ్రద్ధ మరియు ఆశ్చర్యం యొక్క సామర్థ్యాలు క్షీణించాయని తెలిపే ఒక ముఖ్యమైన హెచ్చరిక సంకేతం.
నేను ఈ నిర్ధారణకు వచ్చాను: మీరు పిల్లలను ఎంత ఎక్కువగా వినోదపరుస్తారో, వారు అంత ఎక్కువగా విసుగు చెందుతారు.
3. మీ ఇంటి అమరిక మీ కుటుంబాన్ని తీర్చిదిద్దుతుంది
మన ప్రవర్తనను మార్చడానికి ఒక శక్తివంతమైన మార్గం "నడ్జ్" (nudge) లేదా ఒక చిన్న ప్రేరణను ఉపయోగించడం. ఇది మన పరిసరాలలో మనం చేసే ఒక చిన్న మార్పు, అది మన సంకల్ప శక్తిని ఉపయోగించకుండానే సరైన ఎంపికను సులభతరం చేస్తుంది. క్రౌచ్ ప్రకారం, మన ఇంటి అమరిక అటువంటి శక్తివంతమైన ప్రేరణగా పనిచేస్తుంది. కుటుంబం ఎక్కువ సమయం గడిపే ఇంటి కేంద్రంలో ఉంచిన వస్తువులు వారి ప్రవర్తనపై తీవ్ర ప్రభావాన్ని చూపుతాయి.
ఈ విషయంలో, క్రౌచ్ రెండు రకాల కేంద్రాలను పోలుస్తారు: "హార్త్" (hearth) మరియు "ఫర్నెస్" (furnace). ఒకప్పుడు ఇంటికి కేంద్రంగా ఉండే పొయ్యిలాంటి 'హార్త్', నైపుణ్యాన్ని మరియు చురుకైన ప్రమేయాన్ని ప్రోత్సహించే వాటికి ప్రతీక—ఉదాహరణకు, పియానో, ఆర్ట్ టేబుల్, పుస్తకాలు, లేదా బోర్డ్ గేమ్‌లు. ఇవి మనల్ని ఒకచోట చేర్చి, సృజనాత్మకంగా ఉండమని ప్రోత్సహిస్తాయి. దీనికి విరుద్ధంగా, నేలమాళిగలో దాచిపెట్టే 'ఫర్నెస్' లేదా కొలిమిలాంటివి నిష్క్రియాత్మక వినియోగానికి మూలాలుగా ఉంటాయి—టీవీ వంటివి ఏమీ అడగకుండా కేవలం సులభమైన వినోదాన్ని మాత్రమే అందిస్తాయి.
మీ ఇంటి కేంద్రాన్ని సృజనాత్మకత మరియు పరస్పర చర్యను ప్రోత్సహించే వస్తువులతో నింపండి మరియు నిష్క్రియాత్మక టెక్నాలజీని కుటుంబ జీవితపు అంచులకు తరలించండి.
మీ కుటుంబం ఎక్కువ సమయం గడిపే గదిని కనుగొని, మీ నుండి తక్కువ ఆశించి, మీలో తక్కువ అభివృద్ధి చేసే వస్తువులను నిర్దాక్షిణ్యంగా తొలగించండి. టీవీని తక్కువ ప్రాధాన్యత ఉన్న ప్రదేశానికి, మరియు వీలైతే తక్కువ సౌకర్యవంతమైన ప్రదేశానికి తరలించండి.
4. 1-1-1 నియమం: డిజిటల్ ప్రశాంతత కోసం ఒక సులభమైన సూత్రం
విశ్రాంతి యొక్క లయను సృష్టించడానికి ఒక సులభమైన, గుర్తుంచుకోదగిన నియమం ఉంది: పరికరాలను రోజుకు ఒక గంట, వారానికి ఒక రోజు, మరియు సంవత్సరానికి ఒక వారం ఆపివేయడం. ఇది కేవలం "డిజిటల్ ప్రశాంతత" కోసం కాదు; ఇది జ్ఞానం పంచుకోబడే మరియు ధైర్యం పెంపొందించబడే సంబంధాలు మరియు కార్యకలాపాల కోసం ఉద్దేశపూర్వకంగా స్థలాన్ని సృష్టించడం.
నిజమైన "విశ్రాంతి" (పునరుజ్జీవనం కలిగించేది) మరియు "విరామం" (తరచుగా ఫలించని పలాయనం మరియు వినియోగం) మధ్య వ్యత్యాసం ఉంది. ఈ 1-1-1 లయ కుటుంబాలు టెక్నాలజీ యొక్క నిరంతర డిమాండ్ల నుండి విముక్తి పొంది, కలిసి నిజంగా విశ్రాంతి తీసుకోవడానికి అనుమతిస్తుంది. ఈ సమయంలో ఏమి చేయాలి? ఇది ఒక నిర్బంధ నియమం కాదు, ఒక గొప్ప అవకాశానికి ఆహ్వానం. కలిసి నడకకు వెళ్లండి, బ్రెడ్ లేదా కుక్కీలు కాల్చండి, లేదా స్నేహితులను "ఆదివారం మధ్యాహ్నం టీ"కి ఆహ్వానించండి. ఈ కార్యకలాపాలు నిజంగా ముఖ్యమైన విషయాల కోసం స్థలాన్ని సృష్టిస్తాయి.
5. పదేళ్లు నిండనిదే తెరలు వద్దు
ఇది అత్యంత తీవ్రమైన కానీ ప్రభావవంతమైన కట్టుబాట్లలో ఒకటి. దీని వెనుక ఉన్న కారణం: మానవ అభ్యాసం ప్రాథమికంగా శరీరంతో ముడిపడి ఉంటుంది, దీనికి భౌతిక అనుభవం మరియు కార్యాచరణ అవసరం. ప్రమాదకరంగా సులభంగా ఉండేలా రూపొందించబడిన స్క్రీన్‌లు, వాస్తవ ప్రపంచం అందించే కష్టమైన, గొప్ప, బహుమితీయ అభ్యాసానికి బదులుగా సరళమైన, పలుచని కార్యకలాపాలను అందిస్తాయి.
ఉదాహరణకు, పిల్లలు మిఠాయి తయారుచేయడం (చక్కెర వేడిచేస్తున్నప్పుడు దాని దశల గురించి నేర్చుకోవడం, దానిలోని ప్రమాదాలు మరియు ఆనందాలను అనుభవించడం) మరియు క్యాండీ క్రష్ ఆడటం మధ్య ఉన్న వ్యత్యాసాన్ని గమనించండి. మొదటిది గొప్ప, శరీరంతో కూడిన అనుభవం; రెండవది పలుచని, డిజిటల్ ప్రత్యామ్నాయం. ఆధునిక పరికరాలు నేర్చుకోవడానికి దాదాపు నైపుణ్యం అవసరం లేనందున, చిన్న పిల్లలకు "కంప్యూటర్ అక్షరాస్యత" అనేది ఒక కల్పన మాత్రమే.
పిల్లల జీవితంలోని మొదటి పదేళ్లు, భవిష్యత్తులో వారి జ్ఞానం మరియు ధైర్యానికి పునాది వేసే, శరీరంతో కూడిన నైపుణ్యాలను మరియు త్రిమితీయ ప్రపంచంతో సంబంధాన్ని పెంపొందించుకోవడానికి ఒక అమూల్యమైన మరియు భర్తీ చేయలేని కాలం.
నిజం ఏమిటంటే, మన పిల్లలు, మనలాగే, వారి జీవితాల్లో ఎక్కువ సమయం మెరుస్తున్న దీర్ఘచతురస్రాలకు కట్టుబడి ఉంటారు. వారికి, కనీసంగా, వాస్తవమైన, శరీరంతో కూడిన, కష్టమైన, ప్రతిఫలదాయకమైన తొలి సంవత్సరాల అభ్యాసాన్ని అందించడం మన బాధ్యత. ఆ రకమైన అభ్యాసాన్ని స్క్రీన్‌లు అందించలేవు.
ముగింపు: ఒక ఉత్తమ జీవితాన్ని ఎంచుకోవడం
మన లక్ష్యం టెక్నాలజీని పూర్తిగా తిరస్కరించడం కాదు, దానిని దాని "సరైన స్థానంలో" ఉంచడం. ఇలా చేయడం ద్వారా, మన కుటుంబం దాని నిజమైన ఉద్దేశ్యంపై దృష్టి పెట్టగలదు: జ్ఞానం మరియు ధైర్యం గల వ్యక్తులుగా కలిసి ఎదగడం. సాంకేతిక పరిజ్ఞానంతో తెలివిగా జీవించడం అనేది ఒక ఉద్దేశపూర్వక ఎంపిక, ముఖ్యంగా సాంస్కృతిక ధోరణికి వ్యతిరేకంగా వెళ్ళినప్పుడు దీనికి ధైర్యం అవసరం.
మీ జీవితంలో నిజంగా ముఖ్యమైన వాటికి చోటు కల్పించడానికి, మీరు ఈ రోజు ఏ ఒక్క టెక్నాలజీ అలవాటును పక్కన పెట్టగలరు?
5 Counter-Intuitive Truths for Raising a Tech-Wise Family
Most parents today feel hopelessly overmatched by the deluge of devices in their homes. We watch as the inevitable intensity of teenage relationships is raised to near-toxic levels by a sleep-depriving, round-the-clock deluge of messages, and we sense that the precious days of childhood are passing by in a haze. It’s a modern dilemma that leaves many of us feeling out of control and desperate for a better way.
In his book, The Tech-Wise Family, author Andy Crouch offers a set of radical but refreshing ideas for navigating this challenge. His core message isn't about becoming Amish or rejecting technology outright, but about making intentional choices to put technology in its proper place. The goal is to ensure our homes are places where the very best of life can happen, which often has little to do with our devices.
Here are five surprising takeaways from the book that can help reframe the challenge and offer a practical path forward.
1. Shape Your Space, Not Just Your Rules.
The most effective way to manage technology isn't through an endless series of rules and restrictions, but by intentionally shaping your physical environment. Crouch introduces a powerful analogy: the "hearth" versus the "furnace." Historically, the hearth was the center of the home—a fire that provided warmth, light, and a focal point for gathering. It was engaging but required skill and care. A modern furnace, by contrast, provides effortless, "easy everywhere" warmth but asks nothing of us. We rightly push it to the basement or a closet.
To be tech-wise, we should treat our technology like a furnace, pushing it to the edges of our home. The center of our home—the living room, the kitchen—should be filled with "hearth-like" items that reward skill and active engagement. Imagine works of art on the walls, a grand piano, a cabinet full of board games, a fireplace, a dining table set with candles, and an oven and stovetop inviting creative risk. This shifts the focus from a constant battle of willpower to a simple environmental "nudge" where the home’s very design makes the better, more creative choices the easier ones.
This is the central nudge of the tech-wise life: to make the place where we spend the most time the place where easy everywhere is hardest to find.
2. Lean Into Boredom.
This idea runs contrary to every modern parental instinct, but it’s a crucial insight. Crouch argues that boredom is a modern invention and a vital warning sign. Constant, effortless entertainment from technology actually makes us more bored over time. It desensitizes us to the "abundance of the ordinary" and raises our expectations for stimulation until the real world can no longer compete.
Children used to go out and play with something far better than toys: "grass and dirt, worms and beetles, trees and fields." A pre-modern meadow, teeming with life, is infinitely more rewarding of attention than a technologically-sterile suburban lawn. Curing a child's restlessness with a screen is a developmental shortcut that ultimately robs them of the capacity to explore, pay attention, and discover the richness of the world on their own terms. It is a short-term fix that weakens their long-term ability to entertain themselves and develop their own creative resources.
I’ve come to the conclusion that the more you entertain children, the more bored they will get.
3. Put Your Devices to Bed.
One of the simplest and most powerful disciplines a family can adopt is to give their devices a bedtime. This means that an hour or so before the people in the house go to sleep, all screens "go to bed" in a central charging station, far from actual bedrooms.
The reasoning for this is profound. In the ancient Jewish tradition, a day begins not at sunrise but at sunset. This reframes rest not as recovery from work but as the very foundation for it. As Crouch puts it, "we work out of the abundance of a good night’s rest." Unlike devices, which never tire, human beings need sleep to consolidate learning, memory, and skill. Screens disrupt this essential process, and late-night, isolated use makes us vulnerable to foolish choices. Reclaiming the beginning and end of each day from digital distraction reorients our entire posture toward life—from one of anxious toil to one of restful abundance.
4. Reclaim Your Commute.
The family car—often a space of distraction, dread, or isolated screen time—is a prime, and often missed, opportunity for deep connection. The source cites author Sherry Turkle, who notes that a real, meaningful conversation often takes at least seven minutes to get started. It's a threshold of small talk and silence that we must cross to get to what really matters.
Our devices, with their constant nudges and interruptions, almost always prevent us from crossing that seven-minute barrier. By making a simple rule that "car time is connection time," families create a unique space to break through. This doesn't have to mean intense conversation. It can mean sharing an audiobook that sparks imagination, listening to a shared playlist—what the Crouch family calls the "wePod"—or simply making up silly songs. Crouch reflects that some of the most treasured and transforming conversations he’s had with his children happened during routine trips. This small choice transforms a parental chore into a cherished opportunity.
Takeaway 5: The Real Goal Isn't Less Screen Time, It's More Wisdom.
5. Aim for Wisdom, Not Just Rules.
The book's foundational argument is that the ultimate purpose of a family is the "forming of persons"—specifically, cultivating wisdom and courage. This stands in stark contrast to the primary promise of modern technology, which is to make life "easy everywhere."
Things that are easy, however, do little to build our capacity or character. This is the master key that unlocks the other four commitments. Redesigning your home (Takeaway 1) and leaning into boredom (Takeaway 2) are not just clever hacks; they are strategic choices to prioritize the hard work of character formation over the passivity of "easy everywhere." The primary mission of a tech-wise family, therefore, isn't a negative goal (less screen time) but a positive one: becoming better, wiser, and more courageous people together. This reframes the entire challenge from a frustrating series of restrictions into a meaningful, shared pursuit of a more flourishing life.
Family is about the forming of persons. ... Family helps form us into persons who have acquired wisdom and courage.
Conclusion: A Better Life is a Choice
Being "tech-wise" is less about fearing technology and more about intentionally choosing a life filled with character, creativity, and connection. It’s about recognizing that the best parts of life are rarely easy and can’t be downloaded. They have to be cultivated, together, through the small choices we make every day.
These choices build a family culture, not just a set of rules. Centering your home around a creative "hearth," embracing boredom as a gift that sparks imagination, and reclaiming the seven-minute conversation in the car are all deliberate acts of resilience. They are decisions to choose the beautiful, difficult work of becoming a family over the empty ease of technology.
What is one small change you could make to your home or your daily rhythm this week to choose the hard, beautiful work of becoming a family over the ease of technology?
